MARIETTA FAFOUTI

25.10.10

Αναπόφευκτο ως πρώτη ερώτηση να αποφύγω την : πότε και πως ξεκίνησες να παίζεις και να γράφεις μουσική;

Ξεκίνησα και να παίζω και να γράφω μαζί γύρω στα 15-16. Θυμάμαι μία φίλη μου είχε ένα πιάνο και όποτε πηγαίναμε σπίτι της πήγαινα κατευθείαν εκεί και έπαιζα ότι μου κατέβαινε στο μυαλό χωρίς να έχω ιδέα από μουσική. Για έναν μαγικό και απροσδιόριστο λόγο ό,τι έπαιζα έβγαζε νόημα. Λίγο αργότερα η φίλη μιας φίλης της μαμάς μου άνοιξε το Ωδείο Ειρεσία, που ήταν ξεχωριστό από κάθε άλλο Ωδείο. Αυτή η «φίλη» ήταν η Τζένη Θεοφανοπούλου η δασκάλα του πιάνου μου και ο άνθρωπος που μαζί με τον άλλο δάσκαλό μου τον Άγγελο Βελεγράκη κατάφεραν και απελευθέρωσαν ό,τι είχα στο μυαλό μου. Ύστερα από 6-7 χρόνια ήρθε στη ζωή μου και ο Γιάννης Κύρης, πολυαγαπημένος φίλος και δάσκαλος, και μοιράστηκε μαζί μου όλες τις γνώσεις του για να μάθω να γράφω μουσική με τη βοήθεια του υπολογιστή. Αυτή η dream team είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για ό,τι είμαι σήμερα και δεν θα πάψω ποτέ να τους ευχαριστώ γι' αυτό.

Αν σε ρωτούσε κάποιος “και τι μουσική παίζεις δηλαδή στο ντεμπούτο σου album;;” τι θα απαντούσες;

Σε μία άλλη συνέντευξη είχα παρομοιάσει τη μουσική μου με μία σκηνή με εμένα πάνω σε ένα τραμπολίνο όπου διάφορα μαγικά πράγματα γίνονταν κάθε φορά που απογειωνόμουν. Αλλά θα αλλάξω το σκηνικό τώρα για να μην γίνομαι βαρετή, προσπαθώντας να κρατήσω την ίδια αίσθηση.
Φαντάσου λοιπόν πως βρίσκεσαι σε ένα ατέλειωτο καταπράσινο λιβάδι. Παίρνεις φόρα και αρχίζεις να τρέχεις, να τρέχεις, τρέχεις και πριν καν το καταλάβεις απογειώνεσαι! Ο αέρας φυσάει στο πρόσωπό σου, πολύχρωμα πουλιά πετάνε μαζί σου, σταγόνες βροχής που λαμπυρίζουν αρχίζουν να πέφτουν από τον ουρανό, ουράνια τόξα δημιουργούνται μπροστά στα μάτια σου και σε καλούν να αρχίσει να στροβιλίζεις γύρω τους. Είσαι απόλυτα ελεύθερη, χαρούμενη και πλήρης και όταν έρχεται η ώρα που θες να κλείσεις τα μάτια σου και να αφεθείς, νιώθεις ένα μαγικό πάπλωμα να σε σκεπάζει και αφήνεσαι να ταξιδεύεις γλυκά με κάθε φύσημα του ανέμου. Και σε όλη αυτή τη σκηνή πρόσθεσε πολλές δόσεις από 60s, 70s στοιχεία, θεατρικότητα, πινελιές από μιούζικαλ και όλα αυτά πλημμυρισμένα από ποπ διάθεση.

Έχεις μπει για τα καλά στην, ας πούμε, μουσική βιομηχανία ενός συνθέτη, μιας και έχεις αναλάβει πολλά μουσικά projects, για γνωστές εταιρίες (το αγαπημένο μου απ’ αυτά νομίζω πως είναι αυτό που έγινε για το Χαμόγελο του Παιδιού/Ζαγόρι για το spot “Heroes”), πως ακριβώς δουλεύεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Διαλέγουν τα ήδη γραμμένα κομμάτια σου ή γράφεις «κατά παραγγελία»;

Συμβαίνουν και τα 2. Έχει τύχει να πάρουν μουσική που είχα γράψει για τελείως άλλο λόγο και απλά την άκουσαν και μου τη ζήτησαν, όπως έχει τύχει να μου δώσουν ένα brief ή ένα σποτ για να τα ντύσω εγώ η ίδια με τη μουσική. Σε κάθε περίπτωση θέλω να επισημάνω πως η μουσική για τη διαφήμιση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι μουσική χαμηλότερης ποιητικής αξίας από τα τραγούδια που γράφω. Κάθε μουσική για όποιο λόγο και αν την γράφω σημαίνει πολλά για εμένα και είναι μια διαδικασία πολύτιμη.

Επίσης είσαι συνθέτρια μουσικής για θεατρικά έργα και μιούζικαλ της Αφροδίτη Παρζακώνη όπως και για πολλά film. Ξεχωρίζεις κάποια διαδικασία που προτιμάς και σου αρέσει περισσότερο απ’ όλα αυτά; Γράφοντας ένα album, για ένα θεατρικό ή τηλεοπτικό έργο ή μια διαφήμιση;

Προτιμώ τη διαδικασία του να δουλεύω για καλές δουλειές και με καλούς συνεργάτες. Ανεξαρτήτως αντικειμένου. Για εμένα οι συνεργάτες είναι το άλφα και το ωμέγα. Και ευτυχώς μέχρι στιγμής ήμουν πάρα πολύ τυχερή σε αυτό τον τομέα. Πάντως το album ήταν πιο δύσκολη σαν εμπειρία γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ενώ το να φτιάχνω μουσική για μια εικόνα ή για ένα σενάριο είναι πλέον σχεδόν φυσική διαδικασία.

Άλλη μια απασχόληση σου (πως τα καταφέρνεις;;; αν κάποιος απ’την Amita διαβάζει, σε προτείνω για τον επόμενο χορηγό θετικής ενέργειας!) είναι το site http://www.bankit.gr , ένας όπως διάβασα, διαδικτυακός τόπος για καλλιτέχνες από όλες τις κατηγορίες τεχνών. Πες μου λίγα πράγματα για αυτήν την προσπάθεια….

Χαχα από θετική ενέργεια άλλο τίποτα. Επίσης τα καταφέρνω γιατί δεν είμαι μόνη μου, αλλά έχω υπέροχους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Το bankit.gr λοιπόν είναι μία πολύ μεγάλη αγάπη μας. Πρόκειται για μία διαδικτυακή καλλιτεχνική πολιτεία που φιλοξενεί δωρεάν καλλιτέχνες προερχόμενους από 20 κατηγορίες τεχνών και τα έργα τους. Για να πάρει ζωή αυτή η πολιτεία δουλέψαμε πολύ η Ελευθερία, ο Λευτέρης, ο Γιάννης, η Νάνσυ, η Κλαίρη, η Μπέτυ, ο Μάριος και ο Πάνος.

Το παραπάνω site μαζί με το Artogether festival είναι, αν δεν κάνω λάθος, μια μη κερδοσκοπική προσπάθεια. Άραγε υπάρχει ελπίδα κάποια στιγμή τέτοιου είδους καλλιτεχνικές προσπάθειες να πάψουν να είναι μη κερδοσκοπικές ώστε και να γίνονται μεγαλύτερα events αλλά και για να μπορούν αυτοί που τις διοργανώνουν να ζουν απ’ αυτό και να μην τρέχουν μετά να σερβίρουν καφέδες ή για οποιαδήποτε άλλη δουλειά;

Αχ τώρα μας έκανες την καρδιά περιβόλι. Όλα αυτά τα χρόνια (5 αν δεν κάνω λάθος) υποστηρίζουμε οικονομικά όλη αυτή την προσπάθεια με δικά μας έξοδα. Πληροφοριακά πάντως το ARTogether Festival -το οποίο πραγματοποιήθηκε φέτος για 3^η χρονιά- δεν ήταν καθόλου μικρό event απλά δεν είχαμε τα μέσα να προβληθεί όπως άλλα φεστιβάλ που έχουν 100 χορηγούς επικοινωνίας και τα σχετικά. Συμμετείχαν συνολικά πάνω από 150 καλλιτέχνες από 20 κατηγορίες τεχνών και παρουσιάστηκαν περισσότερα από 300 έργα. Και επί 3 μέρες γινόταν πόλεμος από κόσμο. Αυτό ήταν το καλό της υπόθεσης. Το κακό ήταν ότι μετά δεν είχαμε χρήματα να πάμε διακοπές. Καλά, ίσως όχι και τόσο χάλια, αλλά έχουμε συνηθίσει να είμαστε λίγο ταπί μετά από κάθε φεστιβάλ. Αγαπάμε απεριόριστα την πολιτεία μας και έχουμε πολλά όνειρα για την ίδια και τους καλλιτέχνες που ζουν μέσα σε αυτήν, αλλά η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε οικονομική υποστήριξη και από άλλους φορείς για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτά τα όνειρα πραγματικότητα. Πάντως η ανταπόκριση του κόσμου σε ό,τι ετοιμάζουμε είναι πραγματικά συγκινητική.

Έχεις καταφέρει η μουσική να είναι πλέον το βιοποριστικό σου επάγγελμα ; (πράγμα σπάνιο στον χώρο).

Ναι τι να σου πω. Γι’ αυτό δουλεύω τα τελευταία 7 χρόνια και ως copywriter. Η πλάκα είναι πως πήγα δοκιμαστικά για ένα μήνα και έχω μείνει τόσο καιρό. Κοίτα, δεν σου κρύβω ότι θα προτιμούσα να κάνω μόνο μουσική. Όμως τα πράγματα δεν είναι εύκολα για έναν ελεύθερο επαγγελματία και από την άλλη στην πρωινή μου δουλειά έχω είμαι σε ένα περιβάλλον προστατευμένο με ανθρώπους που έχουν γίνει πια αγαπημένοι μου φίλοι. Οπότε τα προχωράω παράλληλα και βλέπουμε πως πάει. Πάντως μία ζωή όπου θα ζω από τη μουσική μου ακούγεται ονειρεμένη!

Πως θα αντιδρούσες αν μάθαινες ότι 50 άτομα ή και περισσότερα “κατέβασαν” το album σου;

Άλλη μια πονεμένη ιστορία. Αν το κοιτούσα τελείως εγωιστικά δεν θα με ένοιαζε. Ίσα ίσα που θα χαιρόμουν που αρέσει η μουσική μου σε ανθρώπους και βρίσκουν τρόπους να την ακούσουν. Ωστόσο δεν μπορώ να το δω έτσι. Πες ότι εγώ είμαι μία μουσικός που γράφω πράγματι για να μοιραστώ τα συναισθήματά μου με το κοινό μου και δεν με ενδιαφέρει να βγάλω χρήματα. Έλα όμως που για να βγει ο δίσκος μου δεν θα χρειαστεί να δουλέψω μόνο εγώ. Είναι ένας ολόκληρος μηχανισμός από πίσω ο οποίος εργάζεται με τις ώρες για να βγω εγώ και να πουλήσω μούρη. Ε λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, από τον μουσικό που θα έρθει να παίξει στο δίσκο, μέχρι τον ηχολήπτη, μέχρι την εταιρεία που θα εκτυπώσει το cd και φυσικά τη δισκογραφική που θα επενδύσει τόσα χρήματα σε έναν δημιουργό, είναι άνθρωποι που δούλεψαν ουσιαστικά για τον κάθε δίσκο που βγαίνει. Και είναι σημαντικό για τον ακροατή να μπορεί να εκτιμήσει αυτό τον κόπο.

Στο album κιθάρα παίζει ο Λάμπης Κουντορόγιαννης (Modrec) και ο Θανάσης Χριστοδούλου (Lumiere Brother) ηλεκτρική κιθάρα σε ένα κομμάτι και πιάνο σε ένα άλλο. Πως κατάφερες τον πρώτο να μην παίξει punk και τον δεύτερο να μην σε κλειδώσει έξω από το studio και παίξει εκείνος σ’όλα τα κομμάτια πιάνο; Επίσης ο παραγωγός του album, Νίκος Αγγλούπας (Ottomo), συμμετέχει με φωνητικά σε αρκετά κομμάτια. Του έγινε μήπως κάποιου είδους εκβιασμός ή είναι κάτι που συνηθίζει;

Καλά κατ’ αρχήν να σου πω ότι ήταν μεγάλη μου τιμή που αυτοί οι δύο σπουδαίοι μουσικοί έπαιξαν στον δίσκο μου. Είμαι μεγάλη φαν και του Λάμπη και του Θανάση. Τα τραγούδια ήταν ενορχηστρωμένα πριν ηχογραφηθούν, οπότε ο Λάμπης ήταν ευγενής και έμεινε στην ενορχήστρωση πάνω κάτω. Ωστόσο πέρασε διακριτικά και τις τσαχπινιές του. Στον επόμενο δίσκο ωστόσο, αν ξανασυνεργαστούμε, θα του ζητήσω να κάνει ό,τι θέλει γιατί απ’ ότι έχω καταλάβει έχει την καταπληκτική ικανότητα να δίνει μαγικές διαστάσεις σε όποιο κομμάτι συμμετέχει.Όσο για τον Θανάση, είχε έρθει στο στούντιο αφού είχαν ηχογραφηθεί τα κομμάτια, τα άκουσε και του άρεσαν πολύ. Του είπα λοιπόν ότι θα χαιρόμουν να έχει οποιαδήποτε συμμετοχή εκείνος θέλει μόνο και μόνο επειδή είχα ακούσει μουσικές του και είχα ενθουσιαστεί. Ε δεν ήθελε και πολύ, βάλαμε το ouverture να παίζει και απλά ο Θανάσης έκανε από πάνω τα μαγικά του.Όσο για το κεφάλαιο Νίκος Αγγλούπας εννοείται και υπήρξε εκβιασμός. Του είχα πει από την αρχή ότι ήθελα να τραγουδήσουμε μαζί ένα τραγούδι γιατί μου άρεσε πολύ η φωνή του και μου το έπαιζε δύσκολος. Έπεσε γρήγορα όμως το φρούριο και να που τώρα έχω όλα τα κορίτσια που ακούνε το goodbye my love να με ρωτάνε για αυτόν τον άντρα με την τέλεια φωνή.

Και τέλος, με αφορμή τον τίτλο του album “Try a little romance”, ο ρομαντισμός θα μας σώσει, ή έστω θα κάνει την καθημερινότητα πιο εύκολη; Ή απλά μας κλείνει τα μάτια με ψευδαισθήσεις;

Ο ρομαντισμός δεν είναι ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση είναι να πείθεις τον εαυτό σου ότι δε μπορείς να απελευθερωθείς από μια μίζερη, βαρετή καθημερινότητα. Ο ρομαντισμός είναι κάτι που όλοι κρύβουμε μέσα μας και τον αφήνουμε να απελευθερωθεί υπό συγκεκριμένες συνθήκες (κοίτα έρωτας, πεταλούδες στο στομάχι και τα σχετικά). Και ναι μπορεί να μας σώσει, να μας κάνει να νιώθουμε πιο ελεύθεροι, πιο ειλικρινείς, πιο εύθραυστοι, πιο αληθινοί, πιο χαρούμενοι. Πιο όμορφοι ως οντότητες. Και μη μου πεις πως δεν έχεις παρατηρήσει ότι είσαι πιο όμορφη όταν είσαι ερωτευμένη…

http://www.mariettafafouti.com/

http://www.myspace.com/mariettafafouti

ZEBRA TRACKS

06.2010
Οι Zebra Tracks σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 2005 και τραγουδάνε με αγγλικό στίχο γιατί προφανώς αυτής της γλώσσας είναι οι μουσικές τους επιρροές. Πήραν το όνομα τους από τραγούδι του post punk συγκροτήματος της δεκαετίας του ’80 Young Marble Giants αλλάζοντας το «u» σε «a» στην δεύτερη λέξη και η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν ένα χρόνο μετά, το διπλό single «Sillicone Valley/Borealis Fallacia», που αμφιβάλλω αν μπορεί κάποιος πια να το αγοράσει (λόγω εξάντλησης αποθεμάτων όχι οικονομικής κρίσης). Μετά από αρκετά live, το 2007 κυκλοφορεί ένα ωραιότατο EP ενώ το φθινόπωρο του 2009 έφθασε επιτέλους απ’ τα βάθη του μυαλού τους και τις κονσόλες τις Sonic Playground το πρώτο full album «A family picture from…».
Τα live έχουν επανέλθει για τα καλά στο πρόγραμμά τους, νομίζοντας ότι βλέπεις robot όσο αναφορά το παίξιμο και τον συγχρονισμό κινήσεων αλλά πλησίασα αρκετά κοντά για να αποκαλύψω ότι μετά από τόσα guitar jumpin’ … ιδρώνουν! Όποτε άκυρες οι θεωρίες συνωμοσίας για την ώρα.
Όλα αυτά τα βιογραφικά στοιχεία τα γράφω εγώ, γιατί τα παιδιά μάλλον βαρέθηκαν να λένε τα ίδια και τα ίδια και στην τελική τα βιογραφικά ας τα δώσουν σε καμιά εταιρία! Εδώ θα μάθουμε ποιος κυνηγάει την μπάντα, για το σύμπαν και το κάρμα, για το που παραδίδονται εξαιρετικά σεμινάρια μαγειρικής, για το τι κάνουν τα μέλη όταν δεν διώχνουν τον Bajevic απ΄ την χώρα, για «σκηνές» και σκηνές.

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχετε βαρεθεί να σας λένε ή να διαβάζετε ότι θυμίζετε πολύ μουσικά τους Franz Ferdinand, όσο οι Interpol έχουν βαρεθεί να ακούν το ίδιο για τους Joy Division. Βλέπετε εφιάλτες με τον Alex Kapranos να σας κυνηγάει;

Όχι βέβαια. Μας κυνηγάει μόνο ο Μάκης Παπασημακόπουλος και ο πάτερ Άνθιμος. Και γιατί να μην μας παρομοιάσουν με τους Ferdinand ή τους Bloc Party; Μας αρέσουν πάρα πολύ αν και όπως δείχνουν τα πράγματα, αρχίζουμε να αποκτάμε όσο περνάει ο καιρός τη δική μας ταυτότητα. Άντε περιμένουμε παρομοιώσεις και για την ήχο του δεύτερου άλμπουμ.

Προσωπική μου γνώμη, αν το “A family pictures from…” που δεν έχει ούτε χρόνο που κυκλοφόρησε, είχε βγει εν έτη 2007 στη θέση του EP, λόγω όλου αυτού του hype γύρω απ’ αυτήν τη μουσική τότε (βλ. Franz Ferdinand χαχα) θα μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, μιας και κάποια απ’ τα κομμάτια προϋπήρχαν από τότε. Υπήρξε άθελή σας καθυστέρηση λόγω γραφειοκρατίας (βλ. εταιριών) ή απλά «δεν το είχαμε έτοιμο τότε κοπέλα μου!»;

Υπήρξαν πολλά εμπόδια και όλα τότε ήταν ένα τεράστιο βουνό. Το να κυκλοφορήσουμε τελικά αυτό το άλμπουμ ήταν ένας άθλος. Όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά συνήθως έχει μια άχαρη διαδικασία, η οποία όμως είναι αναγκαία ώστε να αποκτήσεις τη γνώση και την επόμενη φορά να κάνεις τα πάντα πιο εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα. Όσο για το timing του ήχου. Νομίζω ότι προσθέσαμε τα στοιχεία ακριβώς που έκαναν το άλμπουμ να ακούγεται on time.

Ικανοποιημένοι απ’ το αποτέλεσμα του album; Δώσατε και ιδιαίτερη προσοχή στο artwork, είναι σημαντικό για σας να εξακολουθούν να κυκλοφορούν cd; Για το free downloading τι έχετε να πείτε;

Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι τόσο από τη δουλειά στο studio όσο είμαστε περήφανοι για το artwork που μάλιστα κέρδισε και διάκριση στα γραφιστικά βραβεία. Η κυκλοφορία του cd ή οποιουδήποτε χειροπιαστού μέσου είναι όχι απαραίτητη, αλλά σημαντική για την εξέλιξη της μουσικής. Όσο για το free downloading, από τη στιγμή που και εμείς το κάνουμε, δεν μπορούμε να μιλάμε όσο και αν στην τελική μας βλάπτει.

Ποια είναι τα συστατικά, μιας πρώτης κυκλοφορίας, ενός EP 700 κοπιών, μιας νέας μπάντας, που εξαφανίζονται σιγά σιγά, όπως και τα εισιτήρια των επερχόμενων συναυλιών εκείνης της εποχής; Δουλεμένα κομμάτια και οργανωμένο promotion; Καθαρή τύχη; Ή απλά γνωρίζοντας τα κατάλληλα άτομα στον χώρο;

Αν στέλνεις θετική ενέργεια στο σύμπαν σου επιστρέφει. Και βέβαια αν έχεις πολύ καλό manager, καλό promo, κατάλληλες γνωριμίες, πολύ τύχη, όμορφα μέλη, πιασάρικα κομμάτια, άπειρο χρόνο, ψυχικά αποθέματα και αρκετά λεφτά. Κατά τα άλλα αν στέλνεις θετική ενέργεια στο σύμπαν σου επιστρέφει.

Και πόσο σημαντικό είναι πια να ξέρεις τα «κατάλληλα άτομα», τώρα που καθημερινά θα υπάρξει μια παρέα κάπου στην Αθήνα (πόσο μάλλον Ελλάδα) που θα αποφασίσει να κάνει μπάντα; Και είναι πιο εύκολο να κάνεις μπάντα απ΄ το να κάνεις μουσακά; (Εμένα μου φαίνεται πιο εύκολο και να φανταστείτε δεν ξέρω κανένα μουσικό όργανο).
Παντού δεν είναι σημαντικό κάτι τέτοιο; Εξάλλου και να μην τα γνωρίζεις, θα ντυθείς όπως πρέπει, θα βγεις μια βόλτα στα μαγαζιά αριστερά, δεξιά και πάνω στην Κολοκοτρώνη και θα τα γνωρίσεις… Ή χτυπάς πόρτες και στέλνεις μανιωδώς promo mails. Λίγο θράσος χρειάζεται. Και καλή διάθεση. Όσο για το μουσακά, ο παραγωγός μας ο Νίκος Τριανταφύλλου δίνει καθημερινά στο στούντιο σεμινάρια μαγειρικής και μπορείς να τα παρακολουθήσεις.

Και μιας και πιάσαμε περί μαγειρικής…«μαγειρεύετε» κάτι άλλο αυτόν τον καιρό εκτός από συναυλίες;

Μαγειρεύουμε ταυτόχρονα με το Νίκο νέα κομμάτια και κάνουμε τα πρώτα καινούρια demos. Ήδη έχουμε προσθέσει στα live μας τα “Bicycles”, “Faust” και “Freak Show” και από Σεπτέμβρη στο στούντιο με τα υπόλοιπα. Επίσης κυκλοφορεί σε λίγο καιρό και το πρώτο solo άλμπουμ του Γιώργου, που αφήνει για λίγο την ηλεκτρική κιθάρα και πιάνει την ακουστική. Ο Αντώνης γυρίζει την Ευρώπη ασταμάτητα προς αναζήτηση νέων ήχων και εμπειριών, ενώ ο Θοδωρής δεν σταματάει να αποθανατίζει τα πάντα γύρω του με την κάμερα. Ο Κώστας προσπαθεί να φτάσει τα επίπεδα του Jaco απεγνωσμένα, κλεισμένος στο δωμάτιό του και τέλος ο Ζήσης εκτός από τα εξώδικα θα είναι για αρκετό καιρό ακόμα στα decks του Use.

Η συμμετοχή στο Exit Festival στην Σερβία πως προέκυψε; Αληθής η δήλωση στο live στα Ιωάννινα ότι το Dusan Bajevic είναι υπαίτιο που δεν θα παίξουν στο Exit οι Flakes;

Το Ejekt Festival συνεργάζεται με το Exit. Πρώτα οι υπεύθυνοι του Ejekt διάλεξαν κάποιες μπάντες από όλο τον όγκο των συγκροτημάτων που έστειλαν τη μουσική τους και τις προώθησαν στους Σέρβους, που θα είχαν και τον τελευταίο λόγο για την επιλογή του συγκροτήματος. Και να το συγκρότημα… Χαιρόμαστε πολύ που κερδίσαμε τους Flakes γιατί είναι πολύ φιλική μας μπάντα και οι indie «ανταγωνιστές» μας κι έτσι τώρα θα μπορούμε να τους δουλεύουμε για πολύ καιρό. Και μάλιστα ξενερώνουν πολύ περισσότερο όταν τους λέμε πως έχασαν την θέση λόγω του διάσημου Σέρβου τεχνικού, που έγινε τραγούδι.

Και με κουβέντα στα φεστιβάλ… η συμμετοχή σας στο Urban Fest Osijek στην Κροατία, λίγα χρόνια πριν, σας βοήθησε πιστεύετε στην μετέπειτα πορείας σας;
Πάντα βοηθούν όλα τα νέα πράγματα, αλλά πιστεύω ότι μεγαλύτερη εμπειρία που μας βοήθησε να μάθουμε στην πίεση, στον αυτοματισμό και στην επαγγελματική αντιμετώπιση όλων των συναυλιών ανεξαιρέτως ήταν για εμάς το tour με τους Film, ενώ σίγουρα αυτό το καλοκαίρι όπως δείχνουν τα πράγματα, με όλα αυτά τα κλεισμένα φεστιβάλ, θα είναι εξίσου καθοριστικό.

Οι σχέσεις σας με τις υπόλοιπες μπάντες της «σκηνής»; Υπάρχει αλληλοϋποστήριξη ή η κάθε μια τρέχει ποια θα κλείσει πρώτη live απ’ την άλλη κτλ…; Ποιες σας αρέσουν μουσικά περισσότερο;

Υπάρχουν και τα δυο φαινόμενα. Κλασική περίπτωση είναι να βλέπεις το όνομά σου πιο πάνω στην αφίσα και τελικά να παίζεις στην αρχή. Βέβαια μερικές φορές αυτό γυρνάει μπούμερανγκ, αφού τότε είναι που δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, καταστρέφουμε τη σκηνή και μετά δεν μπορεί να παίξει κανείς… Πέρα από την ίντριγκα και την όλη πλάκα της, υπάρχει και αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των συγκροτημάτων και το ζούμε καθημερινά. Όχι μόνο με τις υπόλοιπες μπάντες του Sonic Playground, αλλά και με τις περισσότερες της σκηνής μας. Περισσότερο έχουμε δεθεί με τους Exposed by Observers, τους Flakes, τους Modrec, τους Callas, τους Mary’s Flower Superhead και άλλες μπάντες που εκτός από το ότι μεταξύ μας δίνουμε και παίρνουμε, τις θαυμάζουμε και μουσικά.

Παίζοντας στο Raspi Festival στις 29.05 συμπληρώσατε την δεύτερη φορά (στην τρίτη κερδίζετε ένα κουτί μπακλαβαδάκια) που έχετε παίξει στα Ιωάννινα. Εντυπώσεις απ’ την όλη βραδιά και πόλη; (μην πείτε είναι πανέμορφα τα Γιάννενα και τέτοια, δεν δουλεύω για το τμήμα Τουρισμού).

Δεύτερη φορά επειδή η πρώτη δεν μας έφτανε. Φαντάσου ότι τότε παίζαμε live στην Θεσσαλονίκη μετά και τρενάραμε την αποχώρησή μας μια μέρα για να απολαύσουμε τα Γιάννενα. Επίσης μην ξεχνάς ότι έχουμε και μέλος γιαννιώτικης καταγωγής (δεν μαρτυρούμε). Και σίγουρα όσες φορές και να μας καλέσουν στα Γιάννενα δεν θα αρνηθούμε ποτέ, αφού το Raspi Festival φεστιβάλ είναι ίσως το πιο οργανωμένο σε πανεπιστημιακό επίπεδο.

Γενικά τα live εκτός Αθηνών πως πάνε; Το κοινό είναι πιο ενθουσιώδες ή πιο μαζεμένο; Κανά ευτράπελο που έχετε να θυμάστε ακόμα;

Στα Γιάννενα συγκεκριμένα το κοινό είναι απίστευτο! Κάθε φορά καλύτερα. Η Θεσσαλονίκη μας προκαλεί ένα ερωτηματικό, αλλά αυτή είναι ίσως μια μεγάλη κουβέντα. Σε όλες τις άλλες πόλεις μας έχουν υποδεχτεί με τον καλύτερο τρόπο και αυτό συμβαίνει γιατί μάλλον είναι πιο διψασμένος ο κόσμος για live εκεί. Οι Αθηναίοι έχουν τα πάντα πιο εύκολα. Όχι ότι κι αυτοί δεν τα σπάνε στα live μας. Ότι παίρνει αυτός που είναι κάτω από τη σκηνή, θα το δώσει.

Και μιας και αναφέρθηκα στην «σκηνή», τι σας αρέσει σ’ αυτήν και τι σας εκνευρίζει; Μήπως η έκφραση… «σκηνή»;;

Όχι μωρέ τώρα… Γιατί να μας πειράζει η λέξη. Πως θα το πεις ούτως ή άλλως; Ξέρεις, είναι σαν αυτούς που λένε: «Παίζουμε μουσική και η μουσική δεν έχει ταμπέλες». Εντάξει, ωραία όλα αυτά, αλλά θα ήθελα να ξέρω τι παίζεις περίπου για να αποφασίσω αν με ψήνει να έρθω να σε ακούσω ή να πάρω το δίσκο σου. Δεν σε προσβάλει και κανείς αν σε βάλει σε ένα καζάνι με άλλους. Και στην τελική είναι ωραίο να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε μεγάλο μουσικό κίνημα, χωρίς την έννοια της σκηνής και της μαζικότητας πίσω του. Punk, grunge, garage… Ωραία η έννοια της σκηνής.

Και μιας και αναφέρθηκα στην «σκηνή» vol 2, θα πάτε για κανά camping το καλοκαίρι;

Πάντα camping. Το πρώτο θα είναι μάλιστα στα Σκόπια όπου παίζουμε για τη διάσωση της λίμνης Οχρίδας. Ετοιμάστε διαβατήρια και ελάτε!

Γιώργος: κιθάρα, φωνητικά
Αντώνης: κιθάρα, φωνητικά
Κώστας: μπάσο
Θοδωρής: τύμπανα
Ζήσης: synths

http://www.myspace.com/zebratracks

LUMIERE BROTHER

05.2010

Οι πόλεις, και η χώρα, για τον Lumiere Brother, τελικά άνοιξαν, και άφησαν πίσω το υπέροχο ep «City closed for now» που είχαν κυκλοφορήσει το 2007, στο AN Club στην Αθήνα, όπου είχαν παίξει και live ως Serpentine, για τελευταία φορά. Χωρίς τον Δημήτρη Μάρκου στο μπάσο και τον Γιάννη Ματσούκα στα τύμπανα πια, αλλά με εξαιρετικούς συνεργάτες στο studio, όπως ο Ottomo, ο Θανάσης Χριστοδούλου εεε ο Lumiere Brother εννοώ, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2009 το «Fiction». Ακολουθούν ερωτοαπαντήσεις περί ανέμων, υδάτων και ηλιακής ενέργειας, ταινιών, μουσικής, οδηγίες για το τέλειο pop κομμάτι, και… πολλές παρενθέσεις!!


Τόσο πολύ σε έχουν επηρεάσει οι ταινίες των Lumiere Brothers ώστε να βαφτίσεις έτσι το μουσικό σου project? Είναι ένα όνομα που ήρθε για να μείνει? Θα ‘χε πλάκα να άλλαζες σε κάθε album – project, ανάλογα με της συγκεκριμένης εποχής επιρροές σου! (αλλά μάλλον μόνο πλάκα θα είχε… από διαφημιστικής και εμπορικής άποψης θα ήταν αποτυχία, μην πάρεις αυτήν την ιδέα στα σοβαρά…)

Βασικά δεν είναι αυτές καθεαυτές οι ταινίες των αδερφών Lumiere αλλά όλη οι ατμόσφαιρα των πρώτων κινηματογραφικών ταινιών, μελαγχολική και μαυρόασπρη αλλά ταυτόχρονα αισιόδοξη και με κρυμμένα χρώματα παντού. Τρανό παράδειγμα η ταινία Ταξίδι στο Φεγγάρι του Georges Melies! Πάντως με το όνομα αυτό υποδηλώνεται η αγάπη μου για τον κινηματογράφο γενικότερα και απλά σκέφτηκα «τι καλύτερο από αυτούς στους οποίους τον χρωστάμε»!


Άλλες επιρροές σου? Πέρα του κινηματογράφου προφανώς.

Ο έρωτας, ειδικά όταν μένει για πάντα στο μυαλό σαν κάτι ιδανικό και άφθαρτο. Ανθρώπινοι χαρακτήρες και ψυχολογικές αντιδράσεις που παρατηρώ γύρω μου. Παλιές φωτογραφίες ανθρώπων που δεν γνώρισα ποτέ και οι ιστορίες που μπορεί να κρύβουν. Παιχνίδια. Βόλτες με το αυτοκίνητο δίπλα στην θάλασσα. Το ίδιο το πιάνο πάνω από όλα.


Λίγα (ή και πολλά αν θες) λόγια σχετικά με την νέα σου ταινία (πες με και album)? Ηχογραφήσεις… συνεργασίες… κουτσομπολιά…

Σπιτικές ηχογραφήσεις, ρυθμοί από το Logic για μετρονομική βοήθεια και ενέσεις ρυθμικών ψηγμάτων, Serge Gainsbourg τραγούδια στο cd player κάθε ημέρα όλο και περισσότερο, μελωδίες τραγουδισμένες με μπάσα φωνή και ένα κασετοφωνάκι πάντα δίπλα στο πιάνο. Συνεργασίες....δεν ξέρω...τώρα που την βρήκα με την μοναξιά στο στούντιο...


Μέχρι ένα σημείο, για μένα, το Fiction, είναι το νέο…πιανιστικό (και όχι κιθαριστικό όπως έχει γραφτεί αποτυχημένα στον Τύπο) album των Serpentine, απ’ την άποψη ότι εξαιτίας του ότι την εποχή που μεσουρανούσατε (!) και λίγο αργότερα άκουγα αρκετά τα κομμάτια σας, και συνήθως η φωνή της κάθε μπάντας την χαρακτηρίζει, έτσι ακούγοντας το Fiction δεν θα μπορούσα να μην σκεφτώ τη λέξη «Serpentine» και τις μουσικές σας εκείνον τον καιρό. Για σένα πάλι είναι μια συνέχεια της μπάντας όλο αυτό? Κάτι ας πούμε που υπό τις κατάλληλες συγκυρίες θα μπορούσατε να το είχατε κάνει μαζί σαν «Serpentine» ή κάτι τελείως πιο προσωπικό και διαφορετικό? Οι κιθάρες σαν ήχος σου λείπουν? (παραδίδω μαθήματα πώς να περάσεις τρεις ερωτήσεις σε μία).

Είναι μια άτυπη συνέχεια, χωρίς το φίλτρο των άλλων μουσικών εννοείται. Αλλά από την άλλη, η απουσία της κιθάρας με έκανε να «σκέφτομαι» μουσικά διαφορετικά. Βέβαια υπήρξε και το «Midnight runaway special», από τα τελευταία κομμάτια που γράψαμε με Serpentine και που μου έδειξε το τι ήθελα να κάνω τελικά…


Και σχετικά με εκείνη την εποχή της μπάντας λοιπόν που ήσασταν στην Πάτρα και γράφατε και παίζατε και καλαμπουρίζατε… φανταζόσασταν τότε ότι λίγα χρόνια μετά θα έχει πάρει τέτοια διάσταση στην χώρα μας το θέμα «ελληνική αγγλόφωνη σκηνή»? Ότι θα εμφανίζονταν τόσες νέες αγγλόφωνες μπάντες και θα διεκδικούσαν τον θρόνο του…indie βασιλείου?! Χαχα!

Ναι γιατί συμμετείχαμε ακριβώς στην εποχή που έγινε το ξέσπασμα με τους Raining Pleasure. Ήμασταν εκεί, το βλέπαμε να αποκτά πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα διαστάσεις. Φυσικά δεν ξέραμε αν θα κρατούσε. Ευτυχώς όμως…


Επί «Serpentine» εποχή (είναι η τελευταία φορά που αναφέρομαι σ’ αυτήν, σε λίγο θα διεκδικήσει θέση στον ημερολογιακό κύκλο!)-ερώτηση από σπόντα, τι εποχή θα ήταν οι «Serpentine»?-… φιλοξενήθηκαν αρκετές γυναικείες φωνές όπως η Evira, η Μonika και η Yodashe. Αυτό μάλλον συνεχίστηκε σε μορφή δεύτερων γυναικείων φωνητικών στο νέο σου project, και στο album αλλά και στα live...Αυτό μάλλον δεν είναι ερώτηση είναι διαπίστωση, μπορείς αν θες να την επιβεβαιώσεις ή αρνηθείς και να απαντήσεις απλά στην σημαντικότατη ερώτηση της εποχής!

Είναι πάντα όμορφο, χρήσιμο και ηχητικά σωστό και ισορροπημένο να χρησιμοποιείς συχνότητες από όλη την γκάμα των ήχων που έχεις γύρω σου. (Οδηγός για το πώς να γράψετε το τέλειο ποπ κομμάτι, σελ. 37). Άσε που έχει φοβερή πλάκα να έχεις κορίτσια στο στούντιο!
Εποχή Serpentine είναι Χειμώνας... Lumiere Brother είναι Άνοιξη.

Με δισκογραφικές εταιρίες όπως η Archangel απ’ όπου κυκλοφορεί και το Fiction, και η Inner Ear, αλλάζει πιστεύεις πια το τοπίο στο θέμα της δισκογραφίας αυτού του μουσικού χώρου? Περισσότερες ελπίδες να αναδειχθούν αξιόλογοι καλλιτέχνες και δουλειές που από άλλους θεωρούνταν απλά «μη εμπορικοί» αλλά και να προωθηθούν σωστά αυτές οι δουλειές?

Αλλάζει το σκηνικό δείχνοντας πλέον ότι δισκογραφικές που ανέφερες είναι αυτές που είναι πια ζωντανές, οι άλλες πεθαίνουν (και το έχουν καταλάβει μάλλον). Από αυτές πηγάζει πλέον η νεανική ορμή και το πάθος για την μουσική δημιουργία. Είναι το μέλλον γιατί απλά ακολουθούν το ένστικτό τους.

Και αν η μουσική είναι η ερωμένη σου, όπως στο 90% των ατόμων που ασχολούνται μ’ αυτό το είδος μουσικής στην Ελλάδα, τότε η σύζυγος σου ποια είναι? (συνήθως ρωτάνε το αντίθετο..). Θα ήθελες να πάρεις διαζύγιο και να ασχοληθείς επαγγελματικά μόνο μ’ αυτήν?

Η σύζυγος είναι η ηλιακή ενέργεια και οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας γενικότερα. Προς το παρόν τα πάμε καλά με αυτήν. Δεν με κουράζει πολύ, δείχνουν πολλοί ενδιαφέρον για αυτήν (κάτι που με κάνει να καμαρώνω που εγώ) και μου αφήνει και χώρο (πολύ βασικό για μία σχέση). Με την μουσική προτιμώ να αφήσω αυτή την ασυγκράτητη δίψα της προσμονής για το επόμενο βήμα να μείνει για πάντα.

Γιατί διαρκεί τόσο λίγο το «Small waltz for a French girl»?! Αν μαζευτούν αρκετές υπογραφές θα γίνει πεντάλεπτο πχ? «Small waltz for a French girl-the uncut»!

Χαχα. Λατρεύω τα σύντομα τραγούδια. Είναι η πεμπτουσία της ποπ μουσικής. Με αυτό ίσως το παράκανα...αλλά όμως έτσι, δεν χρειάστηκε να «βάλω μυαλό». Μόνο συναίσθημα! Ότι είχα να πω το είπα...αν είσαι φλύαρος χάνεται η δύναμη της στιγμής.

Μελλοντικά σχέδια? Κάποιο live σύντομα?

Παίζω στο Synch festival, στην Τεχνόπολη στην Αθήνα, 5 Ιουνίου.

Και τελευταία ερώτηση… στις ταινίες- ιστορίες προτιμάς τα happy endings ή όχι?

Η πιο αγαπημένη μου ταινία είναι το «Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλευ». Δεν θα την χαρακτήριζα ταινία με το κλασσικό happy ending, τουλάχιστον όχι για τους περισσότερους (και πρωταγωνιστές και θεατές). Το έβγαλες το συμπέρασμά σου πιστεύω…

http://www.myspace.com/lumierebrother

Fuzzy Nerds - Anaesthesia (live unplugged on Radio Edit radioshow)

11.12.09
Fuzzy Nerds performing unplugged some of their tracks in Studio E radio station for Radio Edit radio show. This is Anaesthesia.