HAZEL NICHOLLS

Την Βρετανίδα Hazel Nicholls και την όμορφη δουλειά της, την γνώρισα και την «ανακάλυψα» τυχαία, προσπαθώντας να κανονίσω μια συνέντευξη με έναν άλλο αγαπημένο μου καλλιτέχνη, τον Rob Ryan (http://rob-ryan.blogspot.com/). Τελικά από τον Rob συνέντευξη δεν πήρα, αλλά με την Hazel ανταλλάξαμε τόσα διασκεδαστικά emails, που εκτός από τις δημιουργίες της με κέρδισε κι η ίδια με την τόση ευγένεια της.It’s nice to be nice που λέει και η ίδια. Για το τι ακριβώς δημιουργεί θα το διαβάσετε παρακάτω και επισκέπτοντας το blog της.

How do you describe your work and what inspires you to create?

My work is text and image based, I like playing on words and try to incorporate humour into the things I do. I think it's important to believe in what you do, but you don't have to take yourself too seriously.

I want to send messages to people and I want to make them happy. I feel really fortunate to be able to make a living out of my work but for me it's not about the money, it's about the feeling I get knowing someone wants to own something i've made, that they share my idea and want to live with it on their wall.

What do you find the most playful and exciting in the process?

I really love screenprinting, every time I pull the squeegee over the silkscreen and see the ink appear on the paper I am filled with a sense of delight, I don't think i'll ever lose that feeling.

What makes you choose the current media and execution approach for your work? Is there any other media would you like to challenge yourself with?

I like to be hands on with my work and although I do use a computer, everything originates from a drawing. These drawings then become hand sewn pieces of work, but because they're so time consuming I  produce some of them as screenprints as it's a  great way to produce multiples.

But at the same time because all my printing is done by hand, human error does occur and this can sometime lead to little mistakes which make each print unique.

I would love to find a way of combining screenprinting & embroidery.

Who in the field catches your attention the most recently? Who would you like to collaborate with and why?

I really love Emily Sutton's screenprints & the fabric design she made for St Judes,  the colours she uses are just brilliant!

If I could work with anyone in the world then i'd choose Stefan Sagmeister, he's been a bit of a hero of mine since college.

What’s your top five favorite music bands? Any new music you would suggest?

I love so many different musicians & groups that it's impossible for me to pick just 5!

 It all really depends what mood i'm in.

I love Johnny Cash, Lee Hazlewood, Badly Drawn Boy, The Yeah Yeah Yeahs, Wild Beasts, Grinderman, Bruce Springsteen, I could go on forever!

80's cheesy tunes are my favourite for dancing badly to.

But my most played album at the minute is 'The English Riviera' by Metronomy, it's so upbeat and even though supping an ice cold beer in the summer sun seems like a distant memory now, each time I hear 'The Look' i'm transformed to the top of a double decker bus where me and my best friend are singing along (me badly) like we're teenagers again.

Look out for a band called 'Other Lives' they're awesome - especially their song 'For 12'  They've been around for ages but i'm not that cool and have only just heard of them!

Do you remember when and how you started messing with art in the first place? What would you like to be if not an artist?

I can't remember when it started, it's always been there and i've always loved making things. When I was at school I really wanted to be a Marine Biologist but when I realised i'd have to drop art in order to study triple science I just couldn't do it and my future started to map out in a different direction before my eyes, nothing was ever intentionally planned  but I think the choices I made so many years ago and the people I've met along the way have all led me here.

It seems to me that in the last couple of years, d.i.y. techniques have become very popular. You think is just a fashion tendency or it is that people are becoming more aware of how many things they can make themselves and be creative at the same time?

I think the creation of online marketplaces like 'Etsy' & 'Folksy' have definitely encouraged something that may have started out as a fashion tendency to become a more grounded approach to making money from what may have previously been regarded as a hobby.

There also seems to have been a real influx of publications on craft. People are learning how to make their creations into a business.

You often use proverbs and phrases in your prints. Anything that stands out as a motto for you?

"It's Nice To Be Nice"

My mum always told me I should treat people the way i'd like to be treated, it's such a simple idea but so many people don't seem to follow it. Wouldn't the world be much better if they did!

What are you up to at this time? Any new project we should know about?

At the moment I am working with a fantastic accessories company called NV London Calcutta, we're going to make a wonderful bag together which should be out in time for Christmas. I'm also making some illustrations for a magazine called 'Lost in London'

Please close your eyes and draft the first image in your mind.

I tried to draw an english breakfast...

http://www.hazelnicholls.blogspot.com/

http://www.etsy.com/people/reapwhatisew

(Η συνέντευξη μεταφρασμένη στα ελληνικά στο http://www.inculture.gr/ )

SIGNE TOLLEFSEN

Είναι απ' αυτές τις περιπτώσεις που σου εμφανίζεται μια μπάντα-τραγουδιστής απ' το πουθενά.  Που δεν τους παίζουν όλη μέρα τα ραδιόφωνα, ούτε παίζει να τους πετύχεις στην τηλεόραση, ούτε φιγουράρουν σε γνωστά μουσικά blogs. Απλά κάποιος φίλος πέφτει τυχαία πάνω της στο internet κατά την αναζήτηση νέας μουσικής και μετά απλά ξεχνάς να απενεργοποιήσεις το "repeat" στο music player σου.

Ο λόγος για την Αμερικανο-Ολλανδέζα Signe Tollefsen. Η πρώτη δισκογραφική κυκλοφορία ήταν το ομώνυμο της album τον Σεπτέμβριο του 2009, τον περασμένο Γενάρη ακολούθησε το ep "Baggage" με έξι διασκευές από έξι διαφορετικά ονόματα (προσωπικά να με κερδίζει το “Down by the water” της PJ Harvey), και αυτόν τον μήνα κυκλοφορεί το νέο της album "Hayes". 

So let’s start with some personal questions! Where are you from? And where in the earth are you living now?

I was born in Utrecht, Holland, my dad was American and my mom Dutch. We moved to England where i went to highschool and university and i moved back to Holland to make music. That’s where i’m living now.

What is your music background? Any past projects? How you start playing music?

My background is classical music. i was trained as a classical singer and since i was 8 i wanted to become an opera singer. that didn’t happen and i’m really happy with my choice to write and sing my own music. I started playing the piano when i was five, went to choir school at 7, sang in the choir and had singing lessons there. I bought my own guitar at 14, got friends to teach me chords and the rest is history.

Who are your music influences? And what’s your favorite new bands or artists?

Maria Callas, Edith Piaf, Janis Joplin, Pink Floyd.

Music i listen to now: Efterklang, Talk talk’s fenomenal album “Spirit of eden”, Le mystère des voix bulgares (female bulgarian choir that sings traditional bulgarian music), Cocorosie, Elbow, Kaizers orchestra, Mindpark (amazing dutch band), Philip Glass, Poulenc, Bach and other calssical music.

  
Your new album “Hayes” (btw what it means? Is it a name?) is out on September. Tell me some things about the songwriting and recording process and what makes this record different from your older material.

Hayes was my father’s middle name. He died in february. Instead of putting “this record is dedicated to my father”, i called it Hayes. I like the name too, so thought it the perfect way to honour my father.

Hayes is a transitional record. 
I changed a lot in between my first record and this one. I traded my acoustic guitar for an electric one, it’s got a lot more balls than the first one. Not only sound-wise, also composition-wise and textually. My producer Ralph Timmermans and I have a great relationship. Me are on the same wave-length with music, we understand each other and we push each other to expand our borders and horizons. We wrote some songs together which was a first for me; three amazing songs i would not have been able to write by myself, were the result (“daddy”, “here is what” and “scared”).

Are you enjoying performing solo or with a band?

I like both, but i prefer playing with my band. Music is sex and sex on your own is not as much fun. It’s fun to flirt with each other on stage, and to experience music together.

How you feel about selling music online and how you feel about illegal music downloads. Do you think digital music will ever completely replace cd’s and vinyls?

Selling music online came too late. not that it would have prevented illegal downloading, but instead of sueing and fighting, they should have thought a bit a little earlier.

Not sure if it will ever completely replace cds and vinyl but i mostly listen Spotify and vinyl. Cds are for ripping and the booklet. After ripping them, i rarely touch them again except for checking lyrics. I love Spotify and my record player. I inherited an amazing 70s amp and b&w speaker from my dad so it’s a real pleasure to listen to music through those. And then records…. oooh! they sound fantastic.

I do miss having to go to the shop to actually buy something, and coming home all excited. I do still do that sometimes.

Is making and playing music what earns you a living? 

Yup. Only just, though. I’m very poor. But very happy.

How would you define the word “success”?

When you achieve your goal. A goal can be filling a stadium with you fans, writing a number 1 hit, but also making a record you are proud of.

How common is music and politics for you? 

I’m not a political musician, but music of course has played a big role in politics. Especially during protests (think of the American civil rights movement and all the songs that we were during and after it).

Future plans after the release of the new album? Have you planned a tour?

There’s quite a few shows planned during the release of Hayes. All of them are on the site.

What's the kindest thing someone has ever done for you?

That’s a difficult question. I would think one of the kindest men i knew was my father. Once he sent me one postcard a day, for a week. I was somewhere where i wasn’t happy. My dad wasn’t much of a writer, ever, so the fact that he did his best to think of something to write every day for a week was very special. I didn’t realize it at the time because i was a kid and didn’t understand him yet. But now that’s how i like to remember him.

http://www.signetollefsen.com

http://www.myspace.com/signetollefsen

(Η συνέντευξη μεταφρασμένη στα ελληνικά στο http://www.inculture.gr )

NALYSSA GREEN

Το Nalyssa Green δεν είναι ακριβώς το βαφτιστικό της όνομα, ούτε είναι πράσινη.Μ’ αυτό επέλεξε να συστηθεί στον μουσικό κόσμο. Αν και Βιολέτα το μικρό της, το βιολετί δεν είναι σίγουρα το αγαπημένο της χρώμα, για λουλούδι δεν ξέρω. «Τριγυρίζει» στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, εμπλεκόμενη με διάφορα σχήματα όπως την Gloire Carton, τon Leon, και τον Lumiere Brother ενώ από τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφορεί ελεύθερο και ατίθασο το πρώτο της album «Barock».

Πότε και πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική; Σπουδές ωδειακές ή σπιτικές;

Έκανα μαθήματα πλήκτρων από την πρώτη ως την τρίτη δημοτικού. Ιδιαίτερα στο σπίτι. Μάθαινα στα πλήκτρα με τα οποία παίζω τώρα live. Πέμπτη δημοτικού ζήτησα από τους γονείς μου να μάθω ακορντεόν (για την ακρίβεια ζήτησα βιολί αλλά δε μου το πήραν γιατί είπαν πως το βιολί είναι δύσκολο και θα το παρατήσω γρήγορα, όπως παράτησα και τα πλήκτρα και πολλά άλλα πράματα.) Έκανα ιδιαίτερα ακορντεόν για δύο χρόνια. Αυτές είναι οι σπουδές μου.

Η d.i.y. φαίνεται να σε περιτριγυρίζει απ' τον τρόπο(που θα "περιγράψεις" στην επόμενη ερώτηση) που ετοίμασες και κυκλοφόρησες το cd. Αν είχες την επιλογή να το κάνεις πιο... "επαγγελματικά" θα το έκανες; Ήταν ο μόνος τρόπος ή καθαρή επιλογή;

Το diy μου βγάζει μια αλήθεια. Και μια μοναδικότητα. Θέλω να πω, επειδή όλοι το κάνουν “επαγγελματικά”, τα πάντα ακούγονται λίγο πολύ ίδια. Η έλλειψη των μέσων καμιά φορά είναι αυτή που οδηγεί στην ευρηματικότητα. Mακάρι να μπορούσαμε όλοι να σκεφτούμε χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας το πως γίνεται το ο,τιδήποτε συνήθως. Την κοινωνία μας φοβούμαι πως την έχει φάει η κεκτημένη ταχύτητα. Οι πράξεις μας δεν είναι επιλογές μας. Απλώς διαιωνίζουμε ό,τι δεδομένο σε μια κατάσταση που ουρλιάζει για αναθεώρηση. Στη δική μου περίπτωση το diy ήταν ίσως ο μόνος τρόπος μα και καθαρότατη επιλογή. Το barock έχει τη δική του αυθεντική προσωπικότητα και αλήθεια, που ποτέ δε θεώρησα ότι χρειαζόταν κάτι άλλο. Ούτε καθώς το έφτιαχνα ούτε και τώρα που ό,τι έγινε είναι πια ιστορία. Γι αυτό και δε μου πέρασε καν από το μυαλό να προσπαθήσω να το κάνω πιο “επαγγελματικά”. Είχα όσα μέσα χρειαζόμουν σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και γενικώς είμαι λάτρης του μίνιμαλ. Όσα χρειάζονται, τίποτα περισσότερο.

Α και μια αυθόρμητη ερώτηση...πως ετοιμάστηκε και κυκλοφόρησε το album σου; Η ιδέα να "μπλεχτείς" με κάποια δισκογραφική εταιρία πως σου φαίνεται;

Χαίρομαι για τον αυθορμητισμό σου αγαπητή μου και θα τον επιβραβεύσω με την απάντηση που τόσο ποθείς. Το Barock ηχητικώς ετοιμάστηκε από εμένα και τον Σπύρο Λιβάνη -γνωστό και ως Spir- στο φοιτητικό του δωμάτιο στην Πάτρα. Πρώτη φορά κατέβηκα στην Πάτρα γι’ αυτόν τον λόγο την Άνοιξη του 2010 και μετά από αρκετούς μήνες, κόπο, ιδρώτα, ούζο και έμπνευση το barock ήταν πανέτοιμο (ηχητικώς) τον Αύγουστο που μας πέρασε. Το artwork το επιμελήθηκε η εικαστική διευθύντρια των δραστηριοτήτων μας, Κάκια Κωνσταντινάκη. Αυτό σημαίνει πως έφτιαξε τα γραφιστικά, τα εκτύπωσε, τα κόλλησε ένα-ένα και τα έφερε από τα Χανιά, μου τα έδωκε και εγώ έβαλα μέσα τα σιντάκια.

Αυτά τα σιντάκια τα πουλάω στα λάιβ μου ενώ ο δίσκος σε ηλεκτρονική μορφή κατεβαίνει δωρεάν από το site μου: www.nalyssagreen.com

Η ιδέα να μπλεχτώ με (μία συγκεκριμένη) δισκογραφική εταιρία με βρίσκει πολύ θετική τελευταία. Για να είμαι ακριβής ήδη μιλάω με αυτή την εταιρία για να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε ένα δεύτερο άλμπουμ. Θέλω να κάνω αυτό το βήμα πρώτον γιατί με ενδιαφέρει να εξελίξω τα μέσα μου ώστε να μη βγάλω ένα ακόμα ίδιο άλμπουμ, δεύτερον γιατί το να συνεργαστώ με ανθρώπους που ξέρω πως κάνουν ωραία δουλειά θα μου λύσει αρκετά προβλήματα και θα με βοηθήσει να συγκεντρωθώ στα βασικά θέματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχολούμαι, και τρίτον γιατί αυτή τη στιγμή νιώθω πιο ώριμη ώστε να βρω τον ήχο μου μέσα στο στούντιο και όχι να γίνει το στούντιο ο ήχος μου.

Τι μουσικές ακούς τον τελευταίο καιρό; Και οι επιρροές της εφηβείας;

Επειδή αυτή η ερώτηση με τρομάζει θα σου πω τυχαία ονόματα που μου έρχονται. Οι πιο πρόσφατες αγάπες: my brightest diamond, warpaint, the xx, the national, radiohead το καινούριο.

Για την εφηβεία μου θα σου πω μα μην κοροϊδέψεις. Νirvana, radiohead, archive, savatage(...), blind guardian(...), διάφανα κρίνα και πολύ anathema και Αλκίνοος Ιωαννίδης...

Σε είχα πρωτογνωρίσει μουσικά μέσα απ' την συνεργασία σας με την Gloire Carton, αργότερα ήρθε η συμμετοχή στη live band (και όχι μόνο;) του Lumiere Brother, μετά στου Leon και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μόνη σου με τα προσωπικά σου τραγούδια. Νιώθεις πιο ελεύθερη δημιουργικά μόνη; Το να είσαι σε μία μπάντα μπορεί να είναι πιο αγχωτικό ή πιο απελευθερωτικό;

Έχω παίξει σε αρκετά σχήματα μουσικών που εκτιμώ. Σε αυτά τα projects δεν εμπλέχθηκα τόσο για να εκφραστώ δημιουργικά όσο για να βοηθήσω να αποδοθούν ζωντανά μουσικές που αγαπώ και να μοιραστώ τη μαγεία της σκηνής παίζοντας live.

Η δική μου προσωπική ανάγκη για έκφραση, η ανάγκη για σύνθεση, ικανοποιείται από τα δικά μου τα τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια από μόνα τους πήραν την πορεία τους. Δηλαδή ποτέ δεν είπα πως δεν θέλω να τα μοιραστώ με μια μπάντα. Απλά κάτι τέτοιο δεν έτυχε. Και όλα έγιναν όπως έγιναν γιατί έτσι θα γινόντουσαν εξ αρχής...

Δεν μπορώ να συγκρίνω το solo με την μπάντα, αφενός γιατί (σχεδόν) ποτέ δεν έχω υπάρξει σε μια μπάντα που συμμετέχω συνθετικά, και αφετέρου γιατί είναι δυο πράγματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Πιστεύω πως τα solo projects, αυτά του ενός ατόμου δηλαδή, έχουν ίσως μια εντονότερη συναισθηματική δυναμική καθώς έχουν κάτι από ημερολόγιο. Είναι συνήθως κρυφές προσωπικές εξομολογήσεις. Από την άλλα η μπάντα ενώνει ενέργειες αρκετών διαφορετικών ανθρώπων και όταν κάτι τέτοιο καταφέρει να λειτουργήσει το αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό.

Με το άγχος της σκηνής αλήθεια...πως τα πας; Θέλω να πω, ωραία φάση το camping αλλά...άντε στήσε-ξεστήσε...

Είμαι πολύ καλή στο στήσιμο σκηνής. Δε μου προκαλεί κανένα άγχος. Μα θεού θέλοντος και κυρίως καιρού επιτρέποντος, είναι υπέροχο να ‘χεις για ταβάνι σου τα αστέρια. Δε χρειάζεται να στήνουμε καταλύματα. Σπίτι μας είναι ο κόσμος. Και όπου και να πάμε θα είναι κι αυτός εκεί έτοιμος - στημένος. Ευχαριστώ.

Οκ, τώρα μπορείς να απαντήσεις σοβαρά (αν θες, αν δεν θες μπορώ να το συνεχίσω και να θέσω το δίλλημα ελεύθερο ή οργανωμένο κτλ..)

Ελεύθερο. Κατά κανόνα όταν ανεβαίνω στη σκηνή δεν υπάρχει άγχος. Το αφήνω κάτω και μπαίνω σε μια άλλη σύμβαση πέραν την κανονικότητας. Έτσι κι αλλιώς το live είναι μάλλον το πιο αγαπημένο μου πράμα στον κόσμο.

Μου 'χει συμβεί όμως να έχω πολύ τρακ. Αυτό συμβαίνει όταν κάτι δεν πάει καλά και δεν μπορώ να αφεθώ στη μαγεία της στιγμής και να παρασυρθώ από αυτήν. Αλλά και πάλι και σ' αυτές τις περιπτώσεις, το άγχος και οι αμήχανες στιγμές υπάρχουν μόνο ανάμεσα στα τραγούδια. Όταν παίζω, όλα είναι όπως λέει το τραγούδι. Και μέσα στο τραγούδι είμαι ασφαλής.

Μιας και πιάσαμε τις σκηνές...η μουσική "σκηνή" της Αθήνας πως πάει; Τώρα που ξεθύμανε λίγο η μόδα της "indie αγγλόφωνης μπάντας" ισορροπήθηκαν τα πράγματα ή πλέον λιγότερες ευκαιρίες, για live πχ;

Είναι μια χαρά η σκηνή και σε χαιρετά.

Τώρα που το λες και το παρατηρώ όντως έχει ξεθυμάνει η εν λόγω μόδα. Καλό είναι να ξεπερνάμε τις μόδες για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε λίγο ανάμεσα τους την ουσία.

Κατά τα άλλα διακρίνω αρκετές διαφορές με το (πρόσφατο) παρελθόν που έχω προλάβει να ζήσω στα αθηναϊκά μουσικά δρώμενα. Οι μπάντες εν ενεργεία ξέρουν πιο καλά τι θέλουν να κάνουν και έχουν κάτι νέο και δικό τους να πουν. Είναι σημαντικό νομίζω το ό,τι έχει αρχίσει και δημιουργείται μια γενιά δημιουργών με δική της προσωπική και αυθεντική ματιά, χωρίς συμπλέγματα κομπλεξισμού σε σχέση με το εξωτερικό. Και σα να έχει ξεφύγει από τον άκρατο ερασιτεχνισμό – τη χομπίστικη νοοτροπία της γυμνασιακής μπάντας. Το βλέπουν πιο σοβαρά και με περισσότερη συνέπεια και σεβασμό προς το έργο τους.

Από την άλλη οι μπάντες παραμένουν περισσότερες από ότι μπορεί να απορροφήσει το ανάλογο κοινό, τα live τους πολύ συχνά, ενώ πλέον δεν υπάρχουν χώροι αποκλειστικά συναυλιακοί και η διασκέδαση έχει γυρίσει σε ένα μοντέλο “πάω να πιω ποτάκι-α έχει και μια μπάντα για background στο διάλογο με τους φίλους μου”. Αυτό δε μου αρέσει. Μα είμαι τρομερά αισιόδοξη για όλο αυτό το πράμα γιατί συνειδητοποιώ πως τελευταία ακούω και εκτιμώ πολύ τραγούδια και δίσκους εγχώριους, και τα ακούω και τα εκτιμώ όχι γιατί είναι εγχώρια αλλά γιατί μου αρέσουν πολύ.

Ραδιόφωνο ακούς καθόλου; Όχι ιντερνετικό, ξέρεις αυτό που άμα σπάσει η κεραία σου δεν πιάνει καλά και την στριφογυρίζεις ώρα ώστε να καταφέρεις να ακούσεις την αγαπημένη σου εκπομπή. Που ανεβάζεις δύο βαθμούς μυωπία για να καταφέρεις να συντονίσεις ακριβώς την βελόνα.

Το ραδιόφωνο σου πρέπει να είναι πολύ παλιάς τεχνολογίας. Δεν ακούω πολύ ραδιόφωνο. Καμιά φορά όταν είμαι σπίτι σε mode χαλάρωσης ακούω Δεύτερο Πρόγραμμα και ενίοτε Μελωδία. Επίσης κάποιες φορές όταν ετοιμάζομαι να βγω και θέλω να γεμίσω με τη θετική ενέργεια της μουσικής τυχαιότητας, κάνω ένα ραδιοφωνικό ζάπινγκ ψάχνοντας κάτι οικείο και με θετικό συναισθηματικό φορτίο.

"Μπα;; Ροκ;;" Μάλλον δεν βγήκε έτσι ο τίτλος του album ε; Η rock ταμπέλα παρεμπιπτόντως νομίζω πως έχει ενοχοποιηθεί αρκετά μετά από τις φινετσάτες "indie, electro pop, post punk, post rock, post office..". Σου λέει ο άλλος παίζω "rock" και κόβεις το κεφάλι σου ότι παίζει Deep Purple. Ποια είναι για σένα τα rock χαρακτηριστικά;

Δε βγήκε ακριβώς έτσι ό τίτλος μα ήταν κι αυτή μία από τις σκέψεις-ερμηνείες του ονόματος αυτού..

Αυτό με το ροκ που λες είναι μεγάλη αλήθεια. Κι εγώ ντρέπομαι να πω ότι παίζω ροκ. Φταίνε και οι Deep Purple μα κυρίως νομίζω πως φταίει αυτό που λέμε ελληνικό ροκ (ανατριχίλες).

Αν ξεπεράσουμε τους ρατσισμούς και τις φοβίες για τους ορισμούς και τους συνειρμούς τους, τα ροκ χαρακτηριστικά για μένα είναι οι κιθάρες και δη οι ηλεκτρικές, τα τύμπανα, και γενικώς ο κάπως πιο αντρικός ήχος. Το ροκ είναι μάγκας, έχει κάτι λιμανίσιο, βρώμικο, απτό, σωματικό. Το barock είναι πιο ονειρικό από αυτό που περιγράφω, μα τολμώ να πω πως τα live μας κάπως το πλησιάζουν και θεωρώ πως ο καινούριος δίσκος θα πάει λίγο προς τα κει.

Θα σου φανεί αστείο αλλά συνέβη. Το "Hey mr Jung" απ' τα 0.49 για κάποιο λόγο μου θύμισε μουσική Ηπειρώτικου Μοιρολογιού. Πως σου ακούγεται γενικά η παραδοσιακή δημοτική μουσική της Ελλάδας; Αστεία ή και αδιάφορη; Με την “εισβολή” πιο σύγχρονων στοιχείων θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των νέων;

Γλυκό αυτό με το ηπειρώτικο μοιρολόι. Το hey mr Jung είναι αργό τσιφτετέλι άρα δε μου κάνει εντύπωση που σου θύμισε κάτι ελληνικό. Όταν το γράφαμε μάλιστα, θέλαμε να βάλουμε ίσως μπουζούκι, και σίγουρα τσαμπούνα (ηπειρώτικη γκάιντα) μα ο εν λόγω φίλος-μουσικός δεν τα κατάφερε να έρθει να ηχογραφήσει. Στα live το παίζουμε με μπαγλαμαδάκι.

Η παραδοσιακή δημοτική μουσική της Ελλάδας είναι μια τεράστια συλλογή διαφορετικών ηχοχρωμάτων, ρυθμών και ατμόσφαιρων και με ιντριγκάρει πολύ. Επίσης ενσωματώνει την αλήθεια του λαϊκού τραγουδιού όπως κάθε φολκ μουσική. Ειδικά τα ηπειρώτικα που ανέφερες κιόλας με συγκινούν πάρα πολύ. Και χρόνια τώρα λέω πως είναι ότι πιο κοντά σε darkwave μιας και μπορώ εύκολα να χορέψω τσάμικο και joy division με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των νέων και δε με ενδιαφέρει κιόλας. Εννοώ ότι όταν κάτι πεθαίνει μάλλον έχει έρθει η ώρα του να πεθάνει κι αν προσπαθήσεις να το κρατήσεις στη ζωή με τη βία το κάνεις μουσειακό και χάνει την αξία του. Για εμάς τους νέους δημιουργούς πάντως θεωρώ πως η παράδοση είναι μια καλή περίπτωση για να αντλήσουμε στοιχεία και να τα εντάξουμε στα εκφραστικά μας μέσα. Το ανάποδο (που στην τραβηγμένη του μορφή είναι τα κλασικά παραδοσιακά τραγούδια ρεμιξαρισμένα με beat) με τρομάζει.

Ο ήχος του θέρεμιν ακούγεται συνήθως τρομακτικός επειδή τον έχουμε συνδυάσει με ταινίες τρόμου ή οι ταινίες τρόμου τον επέλεξαν επειδή είναι τρομακτικός; Ποιες είναι οι πιθανότητες να βγάλει μια χαρούμενη μελωδία;

Θεωρώ πως είναι από μόνο τους κάπως θεατρικό – δραματικό – τρομαχτικό και γι’ αυτό έκανε καριέρα στα θρίλερ... Στο youtube υπάρχουν αρκετά βίντεο με θέρεμιν που παίζει χαρούμενη μελώδια όπως το crazy των Gnarles Barklay ή η μουσικούλα τoυ Super Mario. Μα και αυτά ακόμα θαρρώ πως καταφέρνει να τα κάμει λίγο πιο σκοτεινά και ανατριχιαστικά.. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί επειδή είναι ένα όργανο που δουλεύει με τρόπο εντελώς αφύσικο σε σχέση με τα άλλα όργανα – χειρίζεσαι μόνο ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο – ο ήχος του δε μοιάζει με τίποτα άλλο και έτσι μοιάζει απόκοσμος.

Μελλοντικά σχέδια; Κάποιο live σύντομα;

Ετοιμάζω ένα μεγάλο δικό μου live στις 31 Μαρτίου στο An Club στα Εξάρχεια. Ένα live όπως το θέλω από άποψη χώρου, ήχου, διάρκειας, συντελεστών και γενικότερων συνθηκών. Κάτι σα μια μεγάλη γιορτή σε εκείνη την τομή του χρόνου όπου ένα άλμπουμ γεννήθηκε και ίπταται ανάμεσα μας και ένα επόμενο συλλαμβάνεται. Έχω προσκαλέσει να παίξουν μαζί μας την ίδια μέρα δύο πολύ αγαπημένα μου acts της Αθήνας, τις the Medusas και τον LogOut.

Μετά θεωρώ πως θα αρχίσουμε στα σοβαρά να ασχολούμαστε με το νέο δίσκο, και θα πεταχτούμε και για κανά live εκτός Αθηνών, κατ' αρχάς στην Πάτρα και ίσως και στη Θεσσαλονίκη.

http://www.nalyssagreen.com/
http://www.myspace.com/nalyssagreen