Η Σεραφίτα Γρηγοριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Θεολογία στο ΑΠΘ και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και τη Δραματική Σχολή του θεάτρου "Εμπρός".
Πολλοί από σας την έχετε δει σε αρκετές ταινίες, μικρού και μεγάλους μήκους, όπως "Το Σπιρτόκουτο", "Ιστορία 52" και "Dos" ενώ από το 1994 ασχολείται και με τη θεατρική συγγραφή.
13 Οκτωβρίου είναι η πρεμιέρα της παράστασης « Η Κασσάνδρα και ο Λύκος » της Μαργαρίτας Καραπάνου όπου πρωταγωνιστεί.
Πως μπήκε στην ζωή σου η υποκριτική; Αρχικά σπούδασες θεολογία, σωστά; Το έκανες παράλληλα με τις σπουδές υποκριτικής;
Το θέατρο το λάτρευα από το σχολείο και η πρώτη μου παράσταση ήταν στην Δευτέρα Δημοτικού! Στο Πανεπιστήμιο έδωσα εξετάσεις περισσότερο για τους γονείς μου! Τον Μάιο ήταν οι Πανελλήνιες και το Σεπτέμβρη οι εξετάσεις στη Δραματική σχολή του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πέτυχα και στα δύο αλλά το σπουδαίο ήταν η Δραματική σχολή φυσικά!! Έμεινα όμως ένα χρόνο μόνο ακόμη στη Θεσσαλονίκη γιατί τότε άνοιγε για δεύτερη φορά η περίφημη σχολή του Εμπρός στην οποία έδωσα εξετάσεις, πέρασα και ξεκίνησα σπουδές Υποκριτικής από την αρχή στην Αθήνα πλέον.
Πως αισθάνθηκες την πρώτη φορά που σε κάλεσαν για οντισιόν;
Η πρώτη οντισιόν ήταν μάλλον μακάβρια!!
Το άγχος της σκηνής το έχεις ξεπεράσει; (αν ποτέ το είχες), η «ενέργεια» του κοινού παίζει ρόλο;
Άγχος νομίζω ότι έχεις πάντα σε αυτή τη δουλειά, άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Δεν ξέρω πάντως κανέναν που να κάνει αυτή τη δουλειά και να μην έχει άγχος. Η ενέργεια του κοινού είναι ο τρόπος που δέχεται αυτό που του δίνεις, αν αυτός ο τρόπος είναι θετικός φυσικά το νοιώθεις και φυσικά παίζει ρόλο! Έχω ακούσει μεγάλους ηθοποιούς να λένε μετά από παράσταση, πω πω σήμερα τίποτα δεν πέρναγε κάτω.
Πες μου για την νέα παράσταση που πρωταγωνιστείς «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος».
Η Κασσάνδρα και ο λύκος ανεβαίνει στο θέατρο Φούρνος στις 13 Οκτώβρη, θα παίζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου περίπου. Είναι μια σκηνοθεσία της Γεωργίας Ανδρέου και έχουμε μαζί μας δύο πολύ ταλαντούχα κορίτσια που πλαισιώνουν με φωνή και μουσική τα κείμενα της Μαργαρίτας Καραπάνου, την Νατάσα Γιανναράκη και την Εύη Κουρτίδου.
Το μυθιστόρημα μιλάει για την περιπέτεια της ενηλικίωσης μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, η δική σου ενηλικίωση ήταν περιπετειώδης;
Η ενηλικίωση είναι μια δύσκολη απόφαση, έτσι κι αλλιώς. Είναι το αποτύπωμα του κόσμου μέσα μας κι ότι απομένει μετά. Εγώ νομίζω ότι αρνούμαι να ενηλικιωθώ. Φοβάμαι μήπως τελειώσει η περιπέτεια, η διαδικασία ,κι έτσι προσπαθώ να την κρατήσω ενεργή, μένω πάντα παιδί.
Θεωρείς ότι έχει αλλάξει ο τρόπος και ο ρυθμός που ενηλικιώνονται πλέον τα παιδιά; Γίνεται πιο γρήγορα απ’ ότι θα ’πρεπε; Πιο απότομα;
Τα παιδιά σήμερα σίγουρα μπαίνουν στη ζωή πιο απότομα αλλά αυτό δεν είναι ενηλικίωση, εννοώ δεν είναι συνειδητό και επομένως ουσιαστικό, είναι κάτι φορετό επίπλαστο. Βέβαια και παλιότερα όταν έμπαιναν στη ζωή πιο αργά δε σήμαινε ότι είχαν περισσότερη συνείδηση του τι κάνουν, ποιοί είναι, ποιός είναι ο κόσμος, κλπ. Απλά παλιότερα ίσως να υπήρχε ένα πιο αγνό κοινωνικό πλαίσιο, σήμερα υπάρχει περισσότερη ωμότητα, τα παιδιά βιώνουν τα πράγματα πιο απογυμνωμένα από έννοιες λίγο πιο ρομαντικές.
Σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους έχεις παίξει αρκετές φορές, στο θέατρο είναι η πρώτη φορά; Τι προτιμάς απ’ τα δύο;
Στο θέατρο παίζω συνέχεια και με αυτόν τον τρόπο κερδίζω το ψωμί μου!! Η πρώτη μου δουλειά ήταν, μαθήτρια ακόμη στη σχολή, η παράσταση Αγαμέμνων σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού με τον Βλέιν Ρέινιγκερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Άλλες σημαντικές δουλειές ήταν η Μήδεια του Σ. Λιβαθινού στο Εθνικό, Η Σονάτα του Κρόιτσερ στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού και η Ισπανική τραγωδία σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο Αμφιθέατρο. Το θέατρο είναι μαγικό γιατί πεθαίνει κάθε μέρα ενώ το σινεμά είναι μαγικό γιατί δεν πεθαίνει ποτέ, τι να διαλέξεις από τα δύο;
Πόσο διαφορετική πιστεύεις είναι η νοοτροπία ως προς το θέατρο στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα; Σε ενοχλεί κάτι στον χώρο του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα;
Τον τελευταίο χρόνο ταξίδεψα πολύ και είδα πολύ θέατρο στη Γερμανία στην Ισπανία και στη Νέα Υόρκη, ταξιδεύοντας με παραστάσεις που έπαιζαν στο εξωτερικό παλιότερα έχω δει θέατρο στη Γεωργία στην Αυστρία ,στη Βενεζουέλα και στο Σαν Φρανσίσκο. Νομίζω ότι η νοοτροπία του κοινού είναι πολύ διαφορετική κι αυτό αλλάζει πολύ τα πράγματα. Τον περσινό Νοέμβριο έπαιξα σε μια παράσταση στο Βερολίνο με ηθοποιούς από διάφορες χώρες. Όλοι οι άνθρωποι που μας πλησίαζαν μετά την παράσταση είχαν κάτι πολύ ουσιαστικό να πουν, μια ματιά πολύ ψαγμένη και μια αισθητική που μόνο απλοϊκή δεν θα μπορούσες να την πεις. Οι άνθρωποι ήξεραν γιατί μιλούσαν και το έκαναν με απόλυτη απλότητα. Στην Ελλάδα δε υπάρχει θεατρική παιδεία και ο καθένας αποκτά μόνος του μια αισθητική όταν και όπως. Δεν έχει τύχει να δούμε παραστάσεις που μας άρεσαν αλλά δεν τολμήσαμε να το πούμε ανοιχτά γιατί δεν άρεσαν σε κανένα; Στην Ελλάδα ότι δεν αρέσει στους πολλούς πνίγεται και χάνεται, δεν έχει φωνή. Στο εξωτερικό σέβονται τη φωνή του καθενός που έχει κάτι να πει κι αυτό δεν είναι μόνο παιδεία είναι άλλη αντίληψη για τη ζωή.
Το χειρότερο με το θέατρο στην Ελλάδα είναι η οικονομική ένδεια, κατά τη γνώμη μου, αυτό έφερε και θα φέρει πολλά δεινά.
Ποιοι θεωρείς ότι πρέπει να είναι οι στόχοι και η ουσία ενός ηθοποιού;
Ο ηθοποιός όπως και κάθε καλλιτέχνης έχει στόχο την προσωπική έκφραση, θεωρώ, το πόσο συνεπής και ειλικρινής θα φανεί απέναντι στη ανάγκη του για ολοκλήρωση, πόση ικανοποίηση θα πάρει από αυτό και πόσο μακριά θα καταφέρει να φτάσει.
Οι αγαπημένες σου ταινίες ποιές είναι;
Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες του Κασσαβέτη, του Νοε, παλιά η αγαπημένη μου ταινία ήταν το Πέρα από τον παράδεισο, του Τζάρμους, πέρσυ μου άρεσε αρκετά ο Αντίχριστος, ειδικά η αρχή, λατρεύω το Μαλχόλαντ Ντράιβ του Λύντς και στη Νέα Υόρκη είδα ένα φανταστικό ντοκιμαντέρ για το φλαμέγκο που ήταν πραγματικά αριστούργημα.
Και τι μουσική προτιμάς να ακούς; Στο θέατρο τι ρόλο παίζει η μουσική;
Στο θέατρο η μουσική συμβάλλει στη μαγεία και μπορεί να είναι πολύ σημαντική, προσωπικά μου αρέσουν οι παραστάσεις με μουσική και μάλιστα ζωντανή!
Η καθημερινότητα (μεταξύ άλλων η επικοινωνία και η εμπιστοσύνη) στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα δυσκολεύει όλο και πιο πολύ, πως την βιώνεις εσύ την όλη κατάσταση εκεί; Εν τέλη θα φάει ο ένας τον άλλον;
Κρίμα να το λέμε αλλά τα πράγματα είναι όντως ανθρωποφαγικά, οι γύρω συνθήκες δεν βοηθούν και πολύ και νομίζω ότι ακόμη δεν είδαμε τα χειρότερα.
Ποια είναι η αγαπημένη σου φράση;
Η αγαπημένη μου φράση, του Ε. Αρανίτση. Ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι νωρίς αλλά κυρίως ποτέ δεν είναι τώρα.
Περισσότερα για την παράσταση «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος»:http://kassandrakaiolykos.blogspot.com
