ΙΟΥΛΙΑ ΣΙΑΜΟΥ

(Αρχική δημοσίευση 04/2012)

Η Ιουλία Σιάμου έχει αποφοιτήσει με άριστα από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Θεμέλιο» και την τελευταία δεκαετία διδάσκει εκεί. Έχει κάνει όλα αυτά που ακούς ότι έχουν κάνει συνήθως οι ηθοποιοί…σπουδές θεατρικές, χορού κλασικού και μοντέρνου και φωνητικής. Έχει και κάνει και κάτι ακόμη, μάλλον δεν έχει κάνει, δεν έχει επαναπαυτεί σε «εύκολες» λύσεις προς δημοσιότητα και συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια να είναι δημιουργική, δημιουργώντας και συμμετέχοντας σε όμορφα πράγματα όπως την παράσταση “Dominatrix” με την οποία είχα γνωρίσει την… επαγγελματική της ιδιότητα, που παιζόταν πέρυσι στην Αθήνα σε μια γκαρσονιέρα κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Αυτόν τον καιρό συν-σκηνοθετεί και παίζει στην «Πάπισσα Ιωάννα» στο Θεμέλιο στον Κολωνό.

Πως μπήκε στην ζωή σου η υποκριτική; Σπούδαζες και κάτι άλλο παράλληλα;

Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν  ν’ ασχοληθώ με το θέατρο αλλά ήταν απλά στιγμές. Μία σκέψη που ερχόταν και έφευγε. Μέχρι που συνάντησα τον δάσκαλο μου Νίκο Βασταρδή  ο οποίος με έπεισε να σπουδάσω  στη Σχολή του και μετά να αποφασίσω . Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να σκεφτώ αν θα ήθελα να συνεχίσω να σπουδάζω παρά λίγοι μήνες. Μου ανοίχτηκε ένας άλλος κόσμος. Με γοήτευσε  πολύ  η επαφή  με τα θεατρικά κείμενα και το πώς μπορείς αυτά τα μαύρα γράμματα που είναι τυπωμένα σε χαρτί να τα ζωντανέψεις, πως μπορείς την ιδέα του συγγραφέα να την αποκωδικοποιήσεις  και να δημιουργήσεις ρόλο. 

Πως αισθάνθηκες την πρώτη φορά που σε κάλεσαν για οντισιόν; Θυμάσαι για ποιό ρόλο ήταν; 

Θυμάμαι την ακρόαση που είχα δώσει στον Μίνω Βολονάκη ,τον οποίο θαύμαζα πολύ ,για τον χορό της Μήδεια του Ευρυπίδη. Ήταν τόση μεγάλη η αγωνία μου που όταν τελείωσε  η ακρόαση και με πλησίασε δεν μπορούσα μετά να θυμηθώ τι με είχε ρωτήσει και τι του είχα απαντήσει. Ευτυχώς είχα την τύχη να με επιλέξει. 

Το άγχος της σκηνής το έχεις ξεπεράσει; (αν ποτέ το είχες), η «ενέργεια» του κοινού παίζει ρόλο; 

Κάθε φορά  που ανεβαίνω στη σκηνή νιώθω (ή θέλω να νιώθω) ότι είναι  μοναδική. Κάθε παράσταση είναι μοναδική. Και είναι γιατί κάθε φορά έχεις άλλο κοινό, άλλη σύνθεση, άλλη ενέργεια. 

Η καλύτερη συμβουλή που σου ‘χουν δώσει, είτε σχετικά με το θέατρο είτε γενικά στη ζωή, ποιά είναι; Και ποια συμβουλή δίνεις εσύ στους νέους μαθητές σου; 

«Το θέατρο θέλει  πολύ γερό στομάχι για να το αντέξεις». Δεν το καταλάβαινα τότε αλλά με το πέρασμα των χρόνων άρχισα να νιώθω ότι θέλει γερό νευρικό σύστημα για σε αντέξει και να το αντέξεις.  Στου μαθητές μου πολλές φορές λέω να  μη σταματήσουν να ανακαλύπτουν τη δημιουργικότητά τους, να βρουν το στίγμα τους , την αλήθεια τους και να έχουν πολύ υπομονή και επιμονή. 

Προτιμάς περισσότερο θεατρικές ή κινηματογραφικές δουλειές; Ξεχωρίζεις κάποια δουλειά, για κάποιο λόγο, απ’ όλες αυτές που έχεις κάνει ως τώρα; 

Διαφορετικά είδη , διαφορετική γοητεία. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία του θεάτρου, οι πρόβες που σιγά σιγά προσεγγίσεις το κείμενο, ανακαλύπτεις, δημιουργείς, που κτίζεις λιθαράκι λιθαράκι και έπειτα θα γκρεμίσεις το οικοδόμημα  για να μπορέσεις να συνθέσει. 

Πόσο διαφορετική πιστεύεις είναι η νοοτροπία ως προς το θέατρο στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα; 

Η νοοτροπία του θεάτρου έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στην  Ελλάδα προς το καλύτερο παρόλο που δεν βοηθούν οι συνθήκες. Δεν μπορώ να τη συγκρίνω με αυτή του εξωτερικού. Οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές , μιλάμε για άλλη αγορά και το σημαντικότερο άλλη παιδεία, άλλη κουλτούρα. 

Σε ενοχλεί κάτι στον χώρο του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα; 

Με ενοχλεί που δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να δημιουργήσεις, με ενοχλεί που υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι που χάνονται γιατί δεν υπάρχει χώρος για να  μπορέσουν να δείξουν την δουλειά τους, να μπορέσουν να ανθίσουν, να γράψουν χιλιόμετρα στο υποκριτικό τους κοντέρ. 

Ποιοι θεωρείς ότι πρέπει να είναι οι στόχοι και η ουσία ενός ηθοποιού;

Η μεταμόρφωση. Πιστεύω ότι το πιο δύσκολο είναι να γεμίσεις και να δώσεις μορφή στο άμορφο που είναι ο ρόλος. Με την αλήθεια σου  και εννοώ να έχεις την ελευθερία των σκέψεων , των συναισθημάτων, την ενέργεια και την αλήθεια του σώματος σου. 

Με την τηλεόραση ποιά είναι η σχέση σου; Αναγκαίο κακό ή με τους κατάλληλους ανθρώπους τριγύρω μπορεί να γίνει κάτι πραγματικά αξιόλογο;

Με την τηλεόραση έχω ασχοληθεί λίγο. Είναι ένα άλλο είδος και δεν το θεωρώ αναγκαίο κακό.  Αναγκαίο ναι ,κακό όχι. Και ναι αν μαζευτούν αξιόλογοι άνθρωποι μπορεί η τηλεόραση να παράγει  αξιόλογες δουλειές. 

Οι αγαπημένες σου ταινίες ποιές είναι;

«Οι ζωές των άλλων» του  Florian Henckel von Donnersmarck «Η λευκή κορδέλα»  του  Michael Haneke ,  «Incendies» του Denis Villeneuve. 

Και τι μουσική προτιμάς να ακούς; Άκουσες κάτι καινούριο τελευταία που μας προτείνεις; 

Μου αρέσει η αγγλική σκηνή και η jazz ( funky jazz, soul jazz). Καινούργιο όχι αλλά άκουσα ένα CD του Andre Hossein και ενθουσιάστηκα. 

Πες μου λίγα πράγματα για την νέα παράσταση που σκηνοθετείς και παίζεις «Πάπισσα Ιωάννα». Και γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;

«Η πάπισσα Ιωάννα» είναι ένα μυθιστόρημα που τριγυρνούσε στο μυαλό μου κάποια χρόνια. Έχω νομίζω μία εμμονή με τα μυθιστορήματα και το πώς μπορείς να τα παρουσιάσεις θεατρικά. Στην προκειμένη περίπτωση της Πάπισσας Ιωάννας η γλώσσα του Ροΐδη ( την οποία κρατήσαμε αυτούσια)ήταν η μεγάλη πρόκληση και ταυτόχρονα η μεγάλη δυσκολία. Επίσης ήθελα να είχα και τους κατάλληλους συνεργάτες για να μπορέσω να τολμήσω  την υλοποίηση της παράστασης. Η Ζωρζίνα Τζουμάκα, με την οποία σκηνοθετήσαμε μαζί ,είναι ένας πολύτιμος άνθρωπος με γνώση για το θέατρο και είμαι ευτυχής που συνεγαστήκαμε και οι ηθοποιοί (Βαλάντης Κωστόπουλος, Γιώργος Κυριάκου, Γιώργος Τάτσης, Μαριλού Θεοδωρίδου) χωρίς τους οποίους δε θα μπορούσε η ιδέα να γίνει πράξη. 

Οι παραστάσεις συνεχίζονται μέχρι 19 Μαΐου, υπάρχει περίπτωση η παράσταση να «επισκεφθεί» και άλλες πόλεις εκτός Αθήνας; Μελλοντικά σχέδια μετά από αυτό;

Δεν έχουμε ακόμα σκεφτεί αν θα επισκεφτούμε άλλες πόλεις. Σκεφτόμαστε, και το πιθανότερο, είναι να συνεχίσουμε και του χρόνου. Αυτήν την εποχή κάνουμε πρόβες για την συμμετοχή μας στο Page 31 ένα Φεστιβάλ που θα λάβει μέρος στο Camp.

Η καθημερινότητα (μεταξύ άλλων η επικοινωνία και η εμπιστοσύνη) στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα δυσκολεύει όλο και πιο πολύ, πως την βιώνεις εσύ την όλη κατάσταση εκεί; Εν τέλη θα φάει ο ένας τον άλλον; 

Αυτό που βλέπω και ακούω είναι ότι οι άνθρωποι είναι πιο αγχωμένοι , πιο λυπημένοι και πιο θυμωμένοι. Η επικοινωνία δυσκολεύει γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να  προφυλαχτούν , φοβούνται για το τι θα ακούσουν αύριο, Φοβούνται για την επιβίωση τους.  Πιστεύω ότι το χειρότερο για τον άνθρωπο είναι να του αφαιρέσεις την ελπίδα και την προοπτική  του. Ελπίζω να μη φτάσουμε στο στάδιο της ανθρωποφαγίας για να επιβιώσουμε.