(Αρχική δημοσίευση 06/2013)
Όταν δύο καλοί μουσικοί και δημιουργικοί άνθρωποι συναντιούνται και συνεργάζονται, συνήθως, μόνο καλό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Έτσι έγινε και με τον Γρηγόρη Κόλλια και την Ειρήνη Δούκα. Χωρίς ακόμα να έχει κυκλοφορήσει το πρώτο τους album, που με τόση προσοχή και αγάπη γι’αυτό, ετοιμάζουν στο studio του πρώτου (https://www.facebook.com/pages/White-studio/387233424697661) ,μας μίλησαν γι’ αυτό, την συνεργασία τους και διάφορα άλλα…
Το πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο, πόσο ταιριάξατε μουσικά και ξεκίνησε αυτό το μουσικό project έχει ειπωθεί σ’ άλλες συνεντεύξεις, ποιες είναι οι μουσικές διαφορές μεταξύ σας όμως;
Ειρήνη: Από τότε που δουλεύουμε μαζί μοιραζόμαστε τα ακούσματά μας και τα καινούρια πράγματα που ανακαλύπτουμε. Αν πρέπει να βρω διαφορές θα είναι στις μουσικές που έχουμε ακούσει κατά καιρούς από μικρή ηλικία. Για παράδειγμα εγώ άκουσα πολλή κλασσική μουσική νέο κύμα Joan Baez, Beatles, Doors. Αργότερα αγάπησα τα blues και τις μαύρες φωνές ενώ λάτρεψα τους κλασσικούς ροκ δίσκους της ζωής μου. Ο Greg με μύησε στην ψυχεδελική ποπ σκηνή των 60’s τη Νico τη Julie Driscoll, και τις πρώτες συνθέσεις του Moriccone. Όμως όλα αυτά απλά συμπλήρωσαν μια ζωγραφιά στην οποία η βάση των χρωμάτων ήταν η ίδια. Σε αυτό που με πειράζει ο Greg πολλές φορές είναι η αμερικάνικη προφορά, η οποία οφείλεται στο γεγονός ότι ο πατέρας μου, που σπούδασε Αμερική, όταν ήμουν μικρή, μου μιλούσε στα αγγλικά για να μάθω πιο εύκολα τη γλώσσα και να την αντιλαμβάνομαι σαν μητρική μου. Κάτι κάποιοι φίλοι αμερικανοτραφείς κάτι κάποιοι συγγενείς, έμεινα και ένα διάστημα εκεί και την κληρονόμησα. Έτσι λοιπόν ,γελάει μαζί μου, και με λέει Αμερικανάκι.
Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Τα κομμάτια φαίνεται ότι στο album θα είναι αγγλόφωνα και ελληνόφωνα. Γι’ αυτούς που δεν έχουν ακούσει ακόμα κάποιο, χωρίς να θέλουμε να βάλουμε ταμπέλες, ποιο θα λέγατε ότι είναι το ύφος τους;
Greg: Η αλήθεια είναι ότι το επερχόμενο άλμπουμ έχει περάσει από πολλά στάδια και ζυμώσεις, αλλά νομίζω ότι εκεί βρίσκεται και η ομορφιά της παραγωγικής διαδικασίας της μουσικής. Αυτό ήταν και το στοίχημα εξ’αρχής. Να δουλέψουμε υλικό που δεν θα είχε καμία αναφορά στο μουσικό μας παρελθόν. Τώρα πια που η ηχογράφηση των τραγουδιών μας βρίσκεται επιτέλους σε τελικό στάδιο, μπορούμε να ανακοινώσουμε ότι ο δίσκος θα είναι αγγλόφωνος (μόνο) και ότι σίγουρα φλερτάρει με το ρομαντικό και πιο ελεύθερο στυλ που είχε το ποπ ροκ της δεκαετίας του 60’ και του 70’...τα υπόλοιπα όταν έρθεις στο στούντιο για την ακρόασή του.
Γράφετε μουσική και στίχους και οι δύο, έχετε βρει κάποιο trick για το αντίστοιχο «writer's block» όταν (και αν) σας πιάνει;
Ε: Writer’s block… μόνο που το ακούω εγκλωβίζομαι σε σκοτεινές αγχωτικές σκέψεις! Συνηθισμένη περίπτωση βλάβης... Η δική μου αντιμετώπιση έχει πολλές εκδοχές. Η μία είναι να το ρίξω στο διάβασμα, και να διαβάζω παράλληλα δύο διαφορετικά βιβλία από κάποιο κλασσικό μέχρι το πιο χαζό μυθιστόρημα. Επίσης μεγάλο ξεμπλοκάρισμα μου δημιουργεί ο Αρκάς σε κάθε περίπτωση και κάθε ώρα!! Η άλλη αντίδραση είναι οπωσδήποτε η φύση και συγκεκριμένα η θάλασσα. Ζω για τη στιγμή που θα ξανα ξυπνήσω δίπλα στο κύμα πολύ πρωί και θα κάνω βουτιά, το μυαλό αδειάζει από τα πάντα ..κάνει restart. Τελευταίο αλλά σημαντικότατο .., είναι μερικά ποτά παραπάνω κάπου που να παίζει τη σωστή μουσική αρκετά δυνατά ώστε οι κουβεντούλες να περιττεύουν! Με το τελευταίο πιστεύω ότι θα συμφωνήσει απόλυτα και ο Greg γιατί είναι κάτι που συμβαίνει πολλές φορές στο στούντιό του!
Και οι δύο με τις μπάντες σας (Matisse και C-Real) όλα αυτά τα χρόνια έχετε περιοδεύσει σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας και αρκετές φορές. Σας εκνευρίζει η προχειρότητα που πιθανών να συναντούσατε σε κάποιο μαγαζί; Κι αν όχι… γενικά, τι σας εκνευρίζει;
Ε: Οι ηχητικές εγκαταστάσεις πιστεύω είναι από τα πιο βασικά πράγματα που μπορούν να εξοργίσουν κάθε μουσικό που σέβεται τον εαυτό του. Σίγουρα η κακή διαφήμιση ή λανθασμένη, ο μη συνειδητοποιημένος ή αδιάφορος κόσμος, οι εκκολαπτόμενοι φωτογράφοι και κινηματογραφιστές (εξαιρούνται φυσικά οι διακριτικοί καλλιτέχνες του είδους), που αντί να τριπάρουν με το live, σου κοτσάρουν ένα αδυσώπητο φλας στα μάτια και όποιον πάρει ο χάρος.. ναι όλα αυτά μπορεί να σε εκνευρίσουν, αλλά τίποτα χειρότερο από τον κακό ήχο που δεν σε αφήνει να ελευθερωθείς, ούτε εσύ πάνω στη σκηνή, αλλά ούτε και ο κόσμος να αντιληφθεί ποτέ τι ήθελες να του πεις.
Ξεχωρίζετε κάποιο απ’ όλα αυτά τα live για κάποιο λόγο; Κάτι αστείο ή απρόσμενο που έγινε;
G: Τα τελευταία χρόνια μετά από τόσα live σίγουρα μας έχουν συμβεί πολλά, όμορφα αλλά και απρόοπτα. Σίγουρα μεγάλη και αξέχαστη εμπειρία είναι όταν παίζεις σε μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής που νοιώθεις λίγο σαν μαθητής που παρατηρεί και φιλτράρει τα πάντα. Μεγάλο σχολείο ο τρόπος που δουλεύουν στο εξωτερικό. ‘Όσον αφορά τα όχι και λίγα απρόοπτα, θυμάμαι χαρακτηριστικά σε ένα live των Matisse στην Πάτρα το 2003 έναν γραφικό μαγαζάτορα να διακόπτει με το έτσι θέλω τη συναυλία μας γιατί τη θεωρούσε αντιεμπορική, και εν ριπή οφθαλμού να σηκώνει στη σκηνή 5 ημίγυμνες χορεύτριες να χορεύουν Μυκονιάτικη dance. Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Μετά σκέφτηκα that’s Greece και παράγγειλα ένα ουίσκι....
Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχετε δει ως τώρα;
G: Πάντα έλεγα ότι μέρος της μουσικής μύησης δεν είναι μόνο να παίζεις ή να μελετάς, αλλά κυρίως να ακούς. Αυτά τα χρόνια έχουμε παρακολουθήσει πολλές συναυλίες που δεν σου κρύβω ότι τα τελευταία χρόνια θεωρώ έχει ανέβει πολύ το επίπεδο στην εγχώρια εναλλακτική σκηνή, η οποία έχει πλέον πολλά να σου φανερώσει συναυλιακά. Βέβαια πάντα χαραγμένα είναι στο μυαλό μου εκείνο το rockwave που παίξαμε με τους Matisse μαζί με Marilyn Manson και Garbage...Τότε είχαμε access στο backstage και παρακολούθησα τη συναυλία σαν να ήμουν μέρος και κομμάτι της. ‘Ένοιωσα θυμάμαι πρωτόγνωρη ευτυχία που σίγουρα μου έμαθε πολλά στο μέλλον.
Ποια η σχέση σας με την φήμη, την επιτυχία και την αποτυχία;
Ε: Η φήμη είναι για μένα καλή όταν αντιπροσωπεύει τα πιστεύω σου, η επιτυχία όταν προέρχεται από τον ειλικρινή θαυμασμό προς τα έργα σου και όχι από κάποια φτιαχτή ψεύτικη εικόνα που χτίστηκε γύρω από το όνομά σου, ενώ η αποτυχία είναι καλή όταν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, και σε πεισμώνει να ζεις με παιδικά αθώα όνειρα. Και τα τρία είναι επικίνδυνα, αν τα πάρεις πολύ στα σοβαρά!
Γνώρισα πρόσφατα μια γλυκύτατη γιαγιά, η οποία μου περιέγραφε πόσο μεγάλο πρόβλημα έχει που δεν μπορεί να κοιμηθεί επειδή… «ακούει συνέχεια τραγούδια», εννοώντας μέσα στο κεφάλι της. Σκεφτόμουν ότι άμα είναι να μου τύχει κάτι τέτοιο ελπίζω τουλάχιστον να «ακούω» κάποιο από τα αγαπημένα μου. Εσείς αν έπρεπε να επιλέξετε ένα, αααάντε δύο, τραγούδια που αναγκαστικά θα ‘πρεπε να ακούτε τόσο συχνά ποια θα ‘ταν;
Ε: Όχι… δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, είναι σαν ψυχολογικό τεστ και δεν τα πάω καλά με αυτά! Το να ακούς συνέχεια μα συνέχεια το ίδιο τραγούδι θα είναι σαν το κινέζικο βασανιστήριο με τις σταγόνες, κάποια στιγμή θα ακούγεται απλώς σαν ηλεκτρικό πριόνι πάνω σε σίδερα.. Η μόνη μουσική που θα μπορούσε ίσως να σώσει την κατάσταση στην οποία υπέβαλες το μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι η κλασσική, και αυτό γιατί υπόκειται σε αξεπέραστους κανόνες αισθητικής και εξισσοροπεί το πνεύμα. Αλλά και πάλι μιλάμε για κάποιο συμφωνικό έργο ολόκληρο και όχι για ένα η δύο κομμάτια. ..και πάλι ..όχι ...
Υ.Γ. η γλυκύτατη γιαγιά είναι θεά!
Ειρήνη, τον χειμώνα που μας πέρασε, πρωταγωνίστησες στην παράσταση «Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας», τραγουδάς τα τραγούδια που έχεις γράψει και αφηγείσαι το παραμύθι. Είχες ξανασχοληθεί με το θέατρο; Βρίσκεις διαφορές όταν ανεβαίνεις στην σκηνή μιας θεατρικής παράστασης απ’ ότι μιας συναυλίας;
Ε: Όπως σε όλα τα πράγματα οι συνεργάτες σου παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία σου αλλά και στο αποτέλεσμα. Η παράσταση ανέβηκε στο Θέατρο Δια Δύο στον Κεραμικό, και στο συγκεκριμένο μέρος νοιώθω υπερβολικά οικεία. Η Κατερίνα Σπυροπούλου και ο Ορέστης Τρίκας που πρωταγωνίστησαν αλλά και η Μαρία Γαλάτη που σκηνοθέτησε με έκαναν να νοιώσω τόσο άνετα, χωρίς κόμπλεξ και κολλήματα, έτσι που για μένα έμενε απλά να αφεθώ στον χώρο που μου άφησαν να είμαι ο εαυτός μου. Όταν ήμουν Αμερική ασχολήθηκα λίγο με το musical, αλλά πέρα από αυτό γενικά έχω μεγάλη αγάπη στο θέατρο όπου θεωρώ ότι αποθεώνεται η τέχνη σε όλες της τις μορφές. Το αν υπάρχουν διαφορές φυσικά δεν βρίσκω ότι έχω το δικαίωμα να το απαντήσω έτσι απλά επειδή έλαβα μέρος σε μια παιδική παράσταση. Δεν έχω την εμπειρία να πω κάτι τέτοιο. Μου άρεσε πάρα πολύ και στενοχωρήθηκα όταν τελείωσαν οι παραστάσεις γιατί ήταν κάτι διαφορετικό για μένα που ολοκλήρωνε μια άλλη μου πλευρά.
Την απάντηση του Χρήστου την έχω πάρει αλλά ας ρωτήσω και εσένα. Γρηγόρη, θυμάμαι σε ένα live των Matisse στα Γιάννενα τον Νοέμβριο του ’08, μετά το τέλος της συναυλίας, και αφού έμειναν ελάχιστα άτομα στο μαγαζί, παρέμεινες στην σκηνή, μαζί με τον Νίκο στα drums και ανέβηκε και ο Χρήστος Λαϊνάς που ήταν τότε ηχολήπτης σας με άλλη μια κιθάρα και αρχίσατε για αρκετή ώρα να τζαμάρετε. Ήταν κάτι που συνηθίζατε; Βρίσκεις εύκολα μουσική χημεία με άλλους μουσικούς σε τέτοιες φάσεις;
G: Χαίρομαι που θυμάσαι εκείνη τη βραδιά. Ήταν από τις πιο όμορφες. Και ο Χρήστος (Λαινάς) και εγώ αλλά και η Ειρήνη είμαστε μουσικοί που λατρεύουμε το Jamming. Βέβαια σε αυτό παίζει τεράστιο ρόλο ότι σε εκείνο το διάστημα με τον Χρήστο ήμασταν καθημερινά στην περιοδεία μαζί, κλεισμένοι σε ένα βαν ή σε ένα δωμάτιο με μια κιθάρα στο χέρι. Μπορούσαμε να παίζουμε με κλειστά μάτια. Κάποιες φορές ένοιωθα ότι πιο εύκολα συνεννοούμουν στο jamming παρά στην ίδια τη συναυλία με τους Matisse. H χημεία είναι κάτι που δεν μπορείς να ξέρεις από πριν. Έρχεται λίγο μεταφυσικά. Σίγουρα όσο πιο ανεπτυγμένο είναι το ένστικτο της ελευθερίας και του πειραματισμού τόσο πιο εύκολα γίνονται τα πράγματα. Ακόμα και τώρα πάντως με την Ειρήνη τζαμάρουμε όλη την ώρα.
Άγχος όταν παίζεται μπροστά σε κοινό έχετε; Κι αν όχι, θυμάστε πως αντιδρούσατε παλιότερα, στις αρχές, όταν (και αν) είχατε;
Ε: Την οποιαδήποτε σκηνή μπροστά σε κοινό την αντιμετωπίζω σαν το σπίτι μου, στο οποίο νοιώθω δυνατή και προστατευμένη. Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήμουν στο σχολείο, και ναι, ένοιωσα πεταλούδες στο στομάχι κάτι σαν τον πρώτο δυνατό έρωτα. Κάθε φορά που κάνω live υποβάλω τον εαυτό μου σε αυτήν την ανάμνηση, και είναι εξαιρετικά δυνατή ανάμνηση. Ο Greg από την άλλη είναι το άκρον άωτον της αναισθησίας πάνω σε αυτό το θέμα..!!
Μπορεί η μουσική να αλλάξει απόψεις είτε πολιτικές είτε άλλες;
Ε: Χα! Εδώ έπεσες διάνα, γιατί θα απαντήσω με κάτι που μας ρώτησε κάποτε ..κάποιος .. από μια δισκογραφική όταν άκουσε το υλικό που ετοιμάζουμε με τον Greg, που το χαρακτήρισε πολύ international (λέγοντάς το σαν αρνητικό σχόλιο), και μετά έριξε τη ..βόμβα: «..έχετε κανένα ιεραποστολικό έργο να αλλάξετε τη μουσική στην Ελλάδα?» Μμμμ.. κάτσε να σκεφτώ.. μήπως όλες οι επαναστάσεις δεν στηρίχτηκαν πάνω στη μουσική και την τέχνη. Ο καλλιτέχνες οι ποιητές οι μουσικοί είναι αυτοί που θυμούνται τα όνειρά μας που μας ταρακουνάνε όταν μας καταπίνει η καθημερινότητα, αυτοί που γράφουν το soundtrack της ζωής μας, και καθορίζουν τις διαθέσεις μας. ‘Οσο για τις πολιτικές απόψεις ..Κλείδωσε τους πολιτικούς μας μέσα στη βουλή και υποχρέωσε τους να ακούνε εναλλάξ, Black Sabbath, Mozart, Stones και Cash.., πέτα τους ένα πιάτο φαΐ και άπειρο αλκοόλ, και άσ’ τους να τρώγονται εκεί για ένα μήνα, ..ε κάτι καλό θα βγει δε μπορεί! ..Αν και αυτοί δεν ξυπνάνε με τίποτα ..τα ντουβάρια!
Τι μουσικές ακούτε αυτόν τον καιρό; Προτείνετε μας κάτι καινούριο που σας άρεσε πολύ.
G: Αυτό το διάστημα με την Ειρήνη περνάμε μία διαδικασία που κάποιος θα της έδινε τον τίτλο «Back to the roots». Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πέσει με τα μούτρα στις μουσικές των 50’ 60’ που ξεκίνησαν όλα. Αυτές τις μέρες έχουμε λιώσει τους δίσκους των Gandalf και των Collectors (ψυχεδελικά group της δεκαετίας του 60) και νοιώθω ότι με ελευθερώνει το άκουσμά τους. Σας τους προτείνω ανεπιφύλακτα.
Πότε αναμένεται η κυκλοφορία του πρώτου σας album; Έχουν προγραμματιστεί επερχόμενα live;
G: Αυτή την απάντηση προσπαθούμε να την δώσουμε τα τελευταία 2 χρόνια κυρίως στους εαυτούς μας. Για μας η κυκλοφορία του δίσκου δεν είναι αυτοσκοπός, γι’ αυτό και δεν βιαστήκαμε. Νομίζω ότι τώρα ωρίμασε το υλικό και το ύφος που είχαμε κατά νου. Σε αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο και το γεγονός ότι απομακρυνθήκαμε από εταιρίες και ανθρώπους που είχαν για μας κάτι άλλο στο μυαλό τους, πράγμα που μας μπέρδευε και μας εκνεύριζε. Μπορώ να σου πω ότι το υλικό θα είναι έτοιμο το Σεπτέμβριο σε καινούρια εταιρία με καινούριο χρώμα και διάθεση και με συνεργασίες πολύ ιδιαίτερες. You are my guest στο «White Studio» από Σεπτέμβριο να ακούσουμε μαζί το υλικό…
Ένας απ’ τους αγαπημένους σας στίχους-φράσεις;
G: Όλα αυτά τα χρόνια νοιώθω ότι οι στίχοι των κομματιών που με συνεπαίρνουν είναι τα «συνθήματά» μου. Κάποιοι τα γράφουν στον τοίχο της ψυχής και του μυαλού μου και κανένας δεν μπορεί να τα σβήσει. Η μουσική χωρίς τον στίχο δεν έχει την ίδια δύναμη. Γράφεις μια μελωδία που σου αρέσει, όταν όμως μπει ο στίχος που της ταιριάζει, νιώθεις ότι τότε έχει νόημα. Τελευταία έχω κολλήσει με έναν απλό αλλά τόσο περιεκτικό στίχο των Last Shadow Puppets.. «my mistakes are made for you». Μάλλον έτσι νοιώθω εγώ τελευταία σε όλα τα επίπεδα.. Ότι όλα μου τα λάθη έπρεπε να γίνουν για κάποιο σκοπό. Βέβαια απάντησα εύσχημα στον εαυτό μου μέσα από το «sorry» των Matisse (ντουέτο του Αρη Σιαφά με την Ειρήνη) .. «Sorry but I won’t regret for anything, I’ve done to you» !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου